သတိနဲ႔ေနတဲ့ အက်င့္မ်ဳိးရလာတဲ့အခါမွာ

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို ဆံုးမဖို႔ လိုတယ္ ++++++++++++++++++++ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို ဆံုးမဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို ဆံုးမခ်င္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို သိဖို႔လုိတယ္။ စိတ္ဆိုတာ ၾကမ္းတမ္းတာကေန စၿပီးသိဖို႔လိုတယ္။ အင္မတန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္ ဒီလိုကေန စသိလိုက္ဖို႔။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့စိတ္ မရွိတဲ့အခါမွာ သိမ္ေမြ႔တဲ့စိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ နည္းနည္းေတာ့ခက္တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ေနလ႔ိုရွိရင္ အဲဒီအခါမွာ စိတ္ကိုမသိနိုင္ရင္ ခႏၥာကုိ္မွာရွိေနတဲ့ sense တစ္ခုခု လႈပ္ရွားမႈ႔သေဘာေလးေတြ၊ တုန္ခါမႈ႔သေဘာေလးေတြ၊ ပူမႈ႔ေအးမႈ႔သေဘာေလးေတြ၊ ေဝဒနာသေဘာေလးေတြ သိေနဖို႔လို႔တယ္။ စိတ္ကိုအရမ္းလြတ္ထားရင္ သူေတြးခ်င္ရာေတြးေတာ့တာပဲ ေတြးတာမ်ားေသာအားျဖင့္ ေျပာရရင္ အကုသိုလ္ဘက္ကိုပဲ ေတြးတာမ်ားတယ္။ အကုသိုလ္ဆုိေပမဲ့လည္း ႀကီးမားတဲ့ဒုစရိုက္မႈမ်ဳိးကို မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ဒုစရိုက္ပင္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အကုသိုလ္သေဘာေလးေတြက အငယ္ေလးေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ မေနာကံ ေတြျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္တယ္္။ တစ္ခုခုကို မေက်နပ္ဘူး။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလးေတြက တေန႔လံုးျဖစ္ေနတယ္။ မသိလို႔သာ သတိမထားမိရင္ မသိတာေနာ္။ အဲဒီေတာ့ မသိမသာျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေလးေတြကို မျမင္တတ္ေသးဘူးဆိုရင္ ရုပ္ သို႔မဟုတ္ ေဝဒနာတစ္ခုခုကို သိေအာင္သတိေလး ကပ္ထားပါ။ ဘယ္ေနရာကစစ စလိုရပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ လြယ္ကူတာ၊ ကိုယ့္အတြက္ ထင္ရွားတာကို စၿပီးလုပ္ပါ။ သတိနဲ႔ေနတဲ့ အက်င့္မ်ဳိးရလာတဲ့အခါမွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲေနတဲ့အခါမွာလည္း ခႏၥာမွာျဖစ္တာ စိတ္မွာျဖစ္တာေတြကို သိၿပီးေတာ့ေနတယ္။ ဒါအင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အလုပ္ပဲ… (ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက)