ဒါေတြကို ျပန္ အသံုးခ်လို႔ရတယ္။

နာမည္ - -------

အသက္ - ၃၇

ပညာအရည္အခ်င္း - အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔(စက္မႈ)

လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - ကုိယ္ပိုင္ ကုမၸဏီေထာင္ထားသည္။

------- မွာ စင္ကာပူသို႔ေရာက္ရိွ M.Sc ဘဲြ႔တစ္ခု ထပ္ယူကာ အလုပ္လုပ္ရင္းမွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ အတူပူးေပါင္း၍ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း ထူေထာင္လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ထံတြင္ပင္ ျမန္မာလုပ္သား ၃၀ ခန္႔ ရိွသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ သူက စင္ကာပူ လာေရာက္လုပ္ကိုင္သူ လူငယ္မ်ားအား ေနသာသလိုမေနၾကပဲ မိမိဘ၀ တုိးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အျမဲ ႀကိဳးစားေနသင့္သည္ဟု တိုက္တြန္းပါသည္။

၈၊ ၁။ ထက္အာကာသို႔ ပ်ံသန္းျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ R.I.T က ၁၉၉၆ မွာ ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉၇ မတ္လမွာ စင္ကာပူလာခဲ့တာပဲ။ စင္ကာပူကို Work Permit နဲ႔ လာခဲ့တာ။ ေအးဂ်င့္နဲ႔ လာခဲ့တာပဲ။ Sheet Metal ကုမၸဏီမွာ လုပ္ရတယ္။ Engineering Technician တဲ့။ အဲဒီမွာ ၂ ႏွစ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ တျခား ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ E.P ေလွ်ာက္တယ္။ Technician အေနနဲ႔ပဲ။ အဲဒီမွာ ၁၉၉၉ ကေန ၂၀၀၀ ထိ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က်ေတာ့ NUS မွာ M.Sc (Mechanical) ကို အခ်ိန္ပိုင္း သြားတက္ခဲ့တယ္။ ၂ ႏွစ္နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုေျပာင္းတယ္။ Mechanical Engineer အေနနဲ႔။ Generator Set ေတြ လုပ္တာ။ အဲဒီမွာ ၆ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာထိ။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ကုမၸဏီတစ္ခု register လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ျခင္းမလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ကုမၸဏီအေနနဲ႔က Gen Set packaging လုပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး construction မွာ electrical wiring, installation လုပ္ေပးတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ contract ဆဲြၿပီး လုပ္တာ။

အစပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ လုပ္ရတာပဲေပါ့။

ရန္ကုန္ကလာၿပီး ေက်ာင္းတက္မဲ့သူေတြအတြက္ အဓိကလိုတာက အဂၤလိပ္စာပဲေပါ့။ တျခားေတာ့ ဘာမွသိပ္ အခက္အခဲ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ scholarship နဲ႔ လာတဲ့သူေတြကေတာ့ ျပႆနာမရိွဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပရဲ့လား၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းစာလုိက္ႏိုင္ပါ့မလား ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီးမွ လာသင့္တယ္။

ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ၊ အဲဒီေလာက္ အကုန္အက်ခံႏိုင္ပါ့မလား စတာေတြပါ ထည့္တြက္ရမွာေပါ့။ ဒီမွာက ကုန္က်စရိတ္မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းတစ္၀က္တပ်က္နဲ႔ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔ ျပန္သြားရ မယ္ဆိုရင္ အရမ္းနစ္နာတယ္။

၈၊ ၂။ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုတာ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခု မဟုတ္

ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ တက္လမ္းရွာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတြ႔ႀကံဳလာသမွ် အခက္အခဲေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ရမွာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္က အလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို မွာခ်င္တာက ဟာ၊ ငါ ဒီေလာက္ပဲ ရတာပဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔ တန္ေအာင္ပဲလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ တြက္ကပ္တဲ့စိတ္မိ်ဳးေတြ မေမြးမိေစဘို႔ပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာတံုးကလည္း လခက ဘယ္ေလာက္မွရတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အကုန္လုပ္ရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရတဲ့လခနဲ႔ လုပ္ရတာနဲ႔ကို ဒီထက္ပိုႀကီးတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြနဲ႔သာ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမွမကိုက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မတြက္မကပ္ပဲ ဒီလိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့အခါမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူရတယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္း အားလံုးနားလည္သြားတယ္။ လက္ေတြ႔သိသြားတယ္။ အဲဒါအျမတ္ပဲ။ ဒါ ေငြေပးၿပီး ၀ယ္လို႔မရႏိုင္သလို ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလို႔လည္း မရႏုိင္ဘူး။ တကယ္လုပ္တဲ့ အခါက်မွ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာဆိုတာေတြ႔ရတာ။

ေနာက္တစ္ခုက ကတိတစ္ခုကို လြယ္လြယ္မေပးမိေစဘို႔၊ ကတိေပးၿပီးရင္လည္း ေပးထားတဲ့ကတိအတိုင္း လုပ္ေပးဘို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါမွ လူေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈရမယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့အခါ အဆင္ေျပမယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္စီးပြားေရးကိုယ္ လုပ္ၾကၿပီဆိုေတာ့ အလုပ္ရွာတဲ့အခါ အလုပ္ရွင္က ကိုယ့္ေနာက္ခံသမိုင္းကို ေလ့လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ တကယ္ စိတ္ခ်ရရဲ့လား ေပါ့။

ကိုယ္က သမိုင္းေၾကာင္းမေကာင္းခဲ့ရင္ အလုပ္ရွင္က အလုပ္အပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္း ေအာင္ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚမွာကိုယ္ သစၥာရိွရမယ္။ ေကာင္းႏိုင္သမွ် ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးရမယ္။ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။

ဒီေတာ့ ကိုယ္ လခ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆိုတာထက္ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေပးႏုိင္သလဲဆိုတာ ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြမွာ အဓိက ေတြ႔ရတယ္။ ငါကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရတာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္ႏိုင္မယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ေကာင္ေလးေတြက ပိုက္ဆံသာလုိခ်င္တာ။ ဘာခံယူခ်က္မွ မရိွသလို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လဲမရိွဘူး။ သူတို႔ကို တစ္ခုခုလုပ္ခိုင္းလိုက္ရင္ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္မရိွဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္မတတ္လုိ႔ ေလ့လာခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရိွဘူး။

ဒါ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ သူတို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔လည္း ဆုိင္မယ္ထင္တယ္။ သူတို႔က ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ခပ္ေပါ့ေပါ့ေန၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့စား။ ပညာသင္ၾကားေရးကအစ ဘာကိုမွ အေလးအနက္မထားခဲ့ ဘူး။ အဲဒီ အက်င့္ေတြ ဒီကိုပါယူလာခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို ေျပာျပတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားႏုိင္မွ ရတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလာတံုးက Work Permit နဲ႔လာတာ။ ပါမစ္ သက္တမ္းကုန္ခါနီးေတာ့ E.P တင္တယ္။ မရဘူး။ Reject ထိတယ္။ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ထပ္ရွာရတယ္။ E.P တင္ရတယ္။ ေနာက္မွ ရတာ။

ကြ်န္ေတာ္က P.R လိုခ်င္တယ္။ P.R ျဖစ္မွလည္း ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိစၥတို႔ဘာတို႔ အဆင္ေျပမွာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က P.R ရဘို႔ဆိုတာလည္း အေတာ့္ကိုမလြယ္ဘူး။ ဒီက M.Sc ဘဲြ႔ တစ္ခုခုရမွလို ျဖစ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ဘို႔ျပင္တယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္လိုက္တယ္။ ႀကိဳးေတာ့ ႀကိဳးစားရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ M.Sc ၿပီး သြားတယ္။

ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္တယ္ဆိုတာလည္း ေျပာသေလာက္ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ပထမ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ အျပင္းအထန္ရုန္းကန္ရတယ္။ အပင္ပန္းခံ၊ အနစ္နာ ခံရတယ္။ အခက္အခဲ ေပါင္းစံုေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေရာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတာေရာေပါ့။

လုပ္တာက ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စင္ကာပူကို အတူတူထြက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္ရယ္ ေပါင္းၿပီးလုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္လိုက္တာ။ ခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ထိုက္သင့္ သေလာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။

၈၊ ၃။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အတြက္ တိုးတက္ေရး လမ္းညႊန္ခ်က္

စင္ကာပူကို ရိုးရိုး အလုပ္သမားဘ၀နဲ႔လာတ့ဲသူေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာကိုပဲ ၃၀ ေလာက္ ရိွတယ္။ ဒီေကာင္ေလးေတြရဲ့ သေဘာထားကတစ္မ်ိဳးဗ်။ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပတယ္။

မင္းတို႔ႀကံဳရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီကေနတဆင့္ တျခားကုမၸဏီေတြ ေမးၾကည့္လိုက္။ ငါတို႔ ျမန္မာကုမၸဏီေတြနဲ႔ တူရဲ့လား ဆိုတာ။ သူမ်ားေတြမွာ OT မဆင္းရလို႔ ၿငီးေနၾကတယ္။ မင္းတို႔က်ေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ဆိုၿပီး ငါတို႔က ေပးတာေတာင္ အိုတီ မဆင္းခ်င္ၾကဘူး။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ပိုက္ဆံကအေရးမႀကီးပါဘူး တဲ့။ ပိုက္ဆံ အေရးမႀကီးရင္ ဘာကိစၥ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ခဲြၿပီး စင္ကာပူကိုလာသတဲ့လဲ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ေနတာ။ ေတာ္ရင္ေတာ္သလို၊ ထူးခြ်န္ရင္ထူးခြ်န္သလို ေျမွာက္စားရေအာင္။ ဒါ သူတို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ခံစားရမွာ။ ေနာက္ၿပီး ဒါတင္မကေသးဘူး။ သူတို႔သာယူတတ္ရင္ ဒီကနည္းပညာေတြ အမ်ားႀကီး ယူသြားလို႔ရတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ စင္ကာပူကေန ျပန္သြားၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စီးပြားေရးလုပ္ရင္ ဒါေတြကို ျပန္ အသံုးခ်လို႔ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က သူတို႔မွာ ဘာရည္မွန္းခ်က္မွ တိတိက်က်မရိွဘူး။ စင္ကာပူကို ဘာလို႔လာသလဲ။ ပိုက္ဆံ ရွာဘို႔ဆိုရင္ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွာမလဲ။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ။ စင္ကာပူမွာ မလုပ္ေတာ့လို႔ ျမန္မာျပည္ အၿပီးျပန္သြားရင္ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးထားလဲ။ ေမးလိုက္ရင္ သူတို႔ ဘာမွေရေရရာရာ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါ အလုပ္သမားေတြတင္ မကဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာ ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။

စင္ကာပူမွာလည္း ျမန္မာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မန္ေနဂ်ာတို႔ဘာတို႔ ျဖစ္ေနၾကတာ ရိွပါတယ္။ သူတို႔ ဒီလို ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာ အင္မတန္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ျဖစ္လာၾကတာ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အစပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲဆိုတာ ရိွမွာပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ communication ျပႆနာရိွတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈမတူလို႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ မေျပလည္တာေတြ ရိွတယ္။

အလုပ္ရွင္ဆိုတာ လူေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ လူကဲခတ္ အင္မတန္ေတာ္တယ္။ ေတာ္လို႔လည္း သူေဌးျဖစ္ေနတာပဲ။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္တယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အင္မတန္ေရသာခို ခ်င္တယ္။ တြက္ကပ္တယ္။ ဒါ သူတို႔ ေနရာတကာလိုက္ၾကည့္ေနစရာ မလိုဘူး။ သိတာပဲ။ ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ ဗိုက္ထဲ ဘာရိွတယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။

ဒီေတာ့ အင္မတန္ရွင္းပါတယ္။ ႀကိဳးစားတဲ့လူတက္မယ္။ မႀကိဳးစားတဲ့လူမတက္ဘူး။ ခု က်ေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြက တစ္ေယာက္ ရာထူးတက္သြားရင္ ဘာေၾကာင့္တက္သလဲဆိုတာ မေလ့လာပဲ မနာလိုစိတ္နဲ႔ တိုက္ခ်င္တယ္။ တြန္းခ်င္တယ္။ တရားေသာနည္းအားျဖင့္ မယွဥ္ၿပိဳင္ပဲ မဟုတ္တာလုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရေရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရပါ ေပါ့။ တိုးတက္မလာပဲ ဆုတ္ယုတ္လာတယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ကုမၸဏီမွာ ကိုပဲ ေတြ႔ေနရတာေတြ။

ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာခ်င္းေတာ့ မေထာင္းတာဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားကုမၸဏီမွာ သြားလုပ္တဲ့အခါ လူမ်ိဳးလိုက္ခီ်ၿပီး သိကၡာက်တယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြ ဘာေသာက္သံုးက်သလဲလို႔ အေျပာခံရတာ ဘယ္ေလာက္ ရွက္စရာ ေကာင္းသလဲ။ ဒါေပမဲ့ အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြက အင္မတန္ႀကိဳးစားလို႔ နာမည္ေကာင္းရေနေတာ့ ဒီက ကုမၸဏီေတြက ျမန္မာဆို သေဘာက်တယ္။ အလုပ္ခန္႔ခ်င္တယ္။ အဲဒါကို ေနာက္လူေတြ အေနနဲ႔ ဆက္ထိန္းထားဘို႔လိုတယ္။

စင္ကာပူဆိုတာက ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လာလုပ္ေနၾကတာ။ သူတို႔မွာ သူတို႔လူမ်ိဳးရဲ့ အမူအက်င့္ေတြ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ပါလာတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ရဲ့ မေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကိုပယ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြကို အတုခိုးရမယ္။ အခုေတာ့ ေကာင္ေလးေတြက မေကာင္းတာေတြေတာ့ အတုခိုးျမန္ၿပီး ေကာင္းတာေတြက်ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ အတုမယူဘူး။ ဥပမာ - စင္ကာပူေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ နားကြင္းေဖာက္မယ္။ ဆံပင္ရွည္ထားမယ္။ တက္တူးေတြ ထိုးမယ္။ ဖဦးထုပ္မေတြနဲ႔ girl friend ေတြ ထားမယ္။

ကိုယ္က လခတိုးလိုခ်င္ရင္ အရင္လုပ္ျပရမယ္။ သူမ်ားေတြန႔ဲ သြားယွဥ္တဲ့အခါမယ္ သူမ်ားေတြက အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ၿပီးသား။ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ ပညာေတာ့ ပိုတတ္ပါရဲ့။ အေတြ႔အႀကံဳပိုင္းမွာ သူတို႔ကိုမမီဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ထက္ ပို တတ္ေအာင္ ကိုယ္ကႀကိဳးစားရမယ္။ အရင္ဆံုးလုပ္ရမွာက communication ပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာ သူတို႔ နားလည္ရမယ္။ သူတို႔ေျပာတာ ကိုယ္ နားလည္ရမယ္။

ခု ေကာင္ေလးေတြမွာ ျဖစ္ေနတာက ဟာ - ငါက ဘာဘဲ႔ြရၿပီးသားပဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ငါတို႔ကို ႏွိမ္ထားတယ္။ လခ တိုးမေပးခ်င္ဘူး လို႔ ယူဆတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ႀကိဳးစား မျပဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္ ကုမၸဏီေျပာင္းမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္သြားမယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ကုမၸဏီမွာလည္း ဒီအတိုင္းဆို ဘယ္သူက အလကားေနရင္း သူတို႔ကို လခ ၁၅၀၀၊ ၂၀၀၀ ေပးမလဲ။ ၂၀၀၀ တန္မွ ၂၀၀၀ ေပးမွာေပါ့။ သူတို႔ အေျပာေကာင္းလို႔ အစပိုင္းမွာ လခ ၂၀၀၀ နဲ႔ အလုပ္ရခ်င္ ရသြားမယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္လည္း ၀င္လုပ္လိုက္ေရာ သူေဌးက သူမလုပ္တတ္မွန္း သိသြားရင္ ျဖဳတ္ပစ္မွာပဲ။ ညွာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီေတာ့ ကုမၸဏီ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းသြားတာသာ အဖတ္တင္တယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာပညာမွ မရလိုက္ဘူး။

ဒီမွာက ပထမ အလုပ္ခန္႔လိုက္ရင္ probation period (အစမ္းခန္႔ကာလ) ဆိုတာ ရိွတယ္။ ဒီကာလအတြင္းမွာ လခ အျပည့္မေပး တတ္ၾကဘူး။ ဆိုပါေတာ့၊ မူရင္း လခက ၁၈၀၀ လို႔ သေဘာတူ ထားေပမဲ့ probation period က ၃ လ ဆိုရင္ ဒီ ၃ လ အတြင္းမွာ ၁၂၀၀ ပဲေပးခ်င္ေပးမယ္။ ဒီ ၃ လအတြင္းမွာ ကုမၸဏီက ကိုယ့္လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္မယ္။ ကိုယ္က ငါဟာ တကယ္ပဲ ၁၈၀၀ တန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ျပႏိုင္ရမယ္။ သူတို႔ ၁၂၀၀ ပဲေပးတာကို ၾကည့္မေနရဘူး။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ လုပ္ရမွာက ဒီ probation period အတြင္းမွာ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ေတြ ေလ့လာရမယ္။ တကယ့္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ သူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပရမယ္။ ကိုယ္ဒီလို ေလ့လာတာေတြ၊ ႀကိဳးစားတာေတြ ေတြ႔ရမွ probation period ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဘက္က စိတ္ခ်လက္ခ် လခတိုးေပးမွာေပါ့။ ကိုယ္သာ တကယ္လုပ္ျပႏိုင္ရင္ ၁၈၀၀ ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ၂၀၀၀ လည္း ေတာင္းႏိုင္တာပဲ။

ဒါမွမဟုတ္ပဲ ကိုယ္က အာ၊ သူတို႔မွ လခအျပည့္မေပးတာဆိုၿပီး ေရသာခိုေန၊ ကပ္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လခ တိုးရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ အင္မတန္ေသခ်ာေနတာပဲ။ သူေဌးဆိုတဲ့လူေတြက အင္မတန္ပါးတာဗ်။ သူတို႔က မေတာ္တဲ့ေကာင္ေတြကိုသာ မင္းတို႔ကို လခေတာ့ မတိုးေပးႏိုင္ဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ထြက္ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာေပမဲ့ တကယ္ လုပ္တတ္တဲ့၊ ေတာ္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ႏိႈက္ကကို ထြက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ လခကို ရဲရဲေတာင္းလို႔ ရတာေပါ့။ ကိုယ့္ အရည္အခ်င္း ကိုယ္သိေနတာကိုး။

အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ ေစတနာနဲ႔လုပ္ေပးဘို႔ဆုိတာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး လခစားအေနနဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ကုမၸဏီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရာထူးက မန္ေနဂ်ာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကုမၸဏီကေသးတဲ့ အခါက်ေတာ့ အကုန္လုပ္ေပးရတာပဲ။ ငါ မန္ေနဂ်ာပဲ၊ ဒီအလုပ္ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔ မရဘူး။ အေရာင္းဘက္မွာလဲ လုပ္ေပးရတယ္။ Technician အေနနဲ႔လည္း လုပ္ေပးရတယ္။ Production ဘက္ပါ ၀င္ကိုင္ေပးရတယ္။

အေၾကာင္းမသိတဲ့သူေတြကေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ ဟာ - ဒါေတြ မင္းလုပ္စရာလား ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ က်ေတာ့ ဒီလို ေအာက္ေျခသိမ္း လုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ေဟာ၊ ခု ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီေထာင္ေတာ့ အဲဒါေတြဟာ အားလံုး အင္မတန္မွ အဖိုးတန္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ကိုယ္တိုင္၀င္မလုပ္ရင္ ဒါေတြကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သိႏိုင္မလဲ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ဆိုတာက စာအုပ္ထဲမွာ ေရးျပထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႔ကေန သင္ယူရတာ။

ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ဆီကထြက္ၿပီး ကုိယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေတာင္မွ ပစၥလက္ခတ္ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာတယ္။ ငါ စီးပြားေရးလုပ္မလို႔ မင္းဆီက ထြက္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္း လုိတဲ့အခ်ိန္ ငါ့ကိုေျပာ။ ငါတတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီက ငါ့ေနရာမွာ အစားထုိးမဲ့လူကိုလည္း ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးသြားမယ္။ ဒီေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ငါ့ကို ဘယ္ႏွစ္လဆက္ေနေစခ်င္ေသးလဲ၊ ေျပာ၊ ငါ လုပ္ေပးမယ္ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သူ႔ကိုအကူအညီေပးခဲ့တယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေစတနာထား လုပ္ေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာေျပာျပတာ။

ဒီလို လုပ္ေပးခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ သူနဲ႔ကိုယ့္အၾကား မိတ္မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္ ဆက္ဆံခ်င္တယ္ဆိုလည္း ျပန္ၿပီး ဆက္ဆံလို႔ရတယ္။ ေရရွည္အတြက္ ၾကည့္ရတာေပါ့။

Note: got it from received mail