တိုင္းျပည္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ ဘို႔ဆိုလွ်င္ ပညာရွင္ ပညာတက္ မ်ားမ်ားရွိမွ ျဖစ္ေပလိမ့္ည္။

ပန္းကေလးမ်ားပြင့္ေတာ့မည္။

ဖူးတံ၀င့္လို႔ျခည္၊

ေနျခည္မွာေရႊရည္ေလာင္း၊

ငါတို႔စာသင္ေက်ာင္း။

အင္အားမ်ားစြာပါေသာ၊ အဓိပါယ္ေလးနက္ေသာ၊ လိုတိုရွင္းေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ၊ ပ်ဥ္းမနား ေမာင္နီသင္း၏ ေက်ာ္ၾကားေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္။ယေန႔ေခတ္ပညာေရး စနစ္တြင္ ထိုပန္းကေလးမ်ားသည္ ဖူးႏိုင္ ပြင့္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ထိုကဗ်ာေလးအပါအ၀င္ အျခား ေက်ာင္းသင္ခန္းစာတို႕အား ပိတုန္းတို႕ ေအာ္ျမည္သံပမာ သံျပိဳင္ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးၾကေလသည္။ ၎ ကဗ်ာေလး အတိုင္းပင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ပြင့္လန္းလာမည္႔ အဖူးကေလးေတြဘ၀စတင္ျပီး အနာဂတ္တြင္ လူေတာ္လူေကာင္း အျဖစ္၊ပညာတက္တစ္ေယာက္အျဖစ္ စိတ္ကူးရွိခဲ့ၾကသည္။

တစ္ေခတ္တစ္ခါကပညာတက္ သူမ်ားကိုမ်ားစြာအထင္ၾကီး၍ ပညာတက္လွ်င္ ရာထူး ရာခံ ႏွင့္ အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဟု ယုံၾကည္ထားၾကေလသည္။ သို႕ေသာ္ အရာရွိၾကီး ျဖစ္မလာပဲ ဘြဲ႔ရပါလွ်က္ ဆိုက္ကားသမား၊ ေစ်းသည္၊ စပယ္ယာ စသည္တို႕မ်ားျပား လာေသာ အခါ၌ကား ပညာတက္ေတာ့ဘာျဖစ္လာမလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုေပၚလာ ေသာ အခါပညာ၏တန္ဘိုးကိုမသိေသာ မိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တို႕သည္ ပညာေရးကို အေလးမထားေတာ့ေခ်။

အလားတူ လက္ရွိအစိုးရသည္လည္း ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာဖြံ႔ၿဖိဳးမႈစီမံကိန္းမ်ားတြင္ လက္ညိဳးေထာင္ ေခါင္းညိမ့္ လက္မွတ္ထိုး စတာေတြကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ စာမတက္သူပေပ်ာက္ေရး စီမံကိန္းလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထိုစီမံကိန္းအရ တိုင္းျပည္တြင္ စာမတက္သူပေပ်ာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရေပလိမ့္မည္။ စာတက္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ေသာ ဆရာအင္အားလံုေလာက္စြာ မရွိပါပဲ ႏွင့္ ကေလးတို႕ စာတက္သည္မတက္သည္ထား တစ္ႏွစ္တစ္တန္းသာ အတန္းမွန္မွန္တင္ေပးေတာ့သည္။ ထို “မေအာင္မရွိငါ့တပည့္” စီမံကိန္းေၾကာင့္ သံုးတန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္ ကိုယ့္အ မည္ကို ကိုယ္တိုင္မေရးတက္သူတို႔ပင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ရေလသည္။ထိုသို႔အတန္းမွန္မွန္ တင္ေပး ေနေသာ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ မိဘတို႔သည္ပညာေရးအား အေလးအနက္မထား လစ္လ်ဴရႈထားၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုကဗ်ာေလး၏ လွပေသာသံစဥ္တစ္ခုသည္ ပတ္၀န္းက်င္မွ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီၤးနီးရွိေျခေတာ့သည္။

ကိုလိုနီေခတ္တြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ ပညာေရးစနစ္အား ကၽြန္ပညာေရးစနစ္ သတ္မွတ္ကာ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုပညာေရးစနစ္ထဲရွိ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တို႔သည္ အဂၤလိပ္လိုေရးတက္ ေျပာတက္ ဖတ္တက္ ရံုမွ်မက အခ်ိန္တန္လွ်င္ ျမိဳ႔အုပ္၊ ျမိဳ႕ပိုင္ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အနာဂတ္ရွိေလသည္။ ယခုေခတ္ဘြဲ႔ရ ပညာတက္တစ္ေယာက္သည္ “ ၁၃ ႏွစ္ ” တိုင္တိုင္ အဂၤလိပ္လို သင္ၾကားခဲ့ရပါလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လို မေရးတက္ မဖတ္တက္ မေျပာတက္ ျဖစ္ေနရပါသနည္း။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္သည္ အထူးကုေျဖရန္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ရေလသည္။

ထို႔အတူ ဓာတုေဗဒ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ လူသံုးကုန္ပစ္စည္းျဖစ္ေသာ မဲနယ္ပင္ မျပဳလုပ္တက္ေခ်။ နည္းပညာတကသိုလ္မွဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္သည္ မီးေခါင္းတစ္ခု ပ်က္လွ်င္ပင္မျပင္တက္ေခ်။ ျမန္မာစာႏွင့္ ေက်ာင္းျပီးခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ရတု ရကန္ ေဒြးခ်ိဳး ေလးခ်ိဳး ေရးတက္ဘို႕ေ၀းစြ အမ်ိဳးအစားပင္မခြဲတက္ေခ်။ စီၤးပြားေရးဘြဲ႔ရ တစ္ေယာက္သည္ စီးပြားေရးပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဘို႕ေ၀းစြ စာရင္းဇယားပင္ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းတက္ျခင္း မရွိေခ်။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္မွာ ၁၀၀ လွ်င္ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေခ်။ ၁၀၀ လွ်င္ ၉၉ ေယာက္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ၎တို႕သည္ ဘာပညာမ်ားတက္ေျမာက္ခဲ့ သနည္း။ စသည္႔ေမးခြန္းမ်ားစြာရွိေနသည္။ ၎ဘြဲ႔ရသည့္အထဲမွ ကံေကာင္းေထာက္မ အလိုက္ေကာင္း၍ ရာထူးရာခံႏွင့္အရာရွိ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုသူတို႔သည္ ၎တို႔၏လစာျဖင့္၀မ္းေရး ေျဖရွင္းမရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခိုးစားသူ သူခိုးမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပညာတက္သူခိုးမ်ား ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွေပးေသာ ဘြဲ႔လက္မွတ္ သည္ အေရာင္းစာေရးရာထူးသာရရွိမည္ ျဖစ္သည္။ စာရင္းကိုင္ရာထူးေလာက္ လိုခ်င္ ပင္လွ်င္ စာရင္းကိုင္သင္တန္း တက္ရမည္။ ကိုလိုနီေခတ္ပညာေရးအား ကၽြန္ပညာေရးဟု သတ္မွတ္ခဲ့လွ်င္ ယခုေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးအား မည္သို႔သတ္မွတ္မည္နည္း။

လေပၚတြင္ လူေနထိုင္ရန္ စမ္းသပ္ေလ့လာေနေသာ ေခတ္ကာလတြင္ တကယ့္ပညာ မရွိေသာ ႏိုင္ငံသည္ အဘယ္မွာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈရွိႏိုင္မည္နည္း။ တိုင္းျပည္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ ဘို႔ဆိုလွ်င္ ပညာရွင္ ပညာတက္ မ်ားမ်ားရွိမွ ျဖစ္ေပလိမ့္ည္။ ယခုပညာေရးစနစ္ ႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ဘို႔ ေ၀းစြ ၾကာလာလွ်င္ ခြက္ဆြဲေတာင္းစားရမည့္ သူေတာင္းစားတိုင္းျပည္ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေခတ္ပညာေရးေရစီးေၾကာင္းတြင္ စီးေမ်ာေနေသာေက်ာင္းသားထု သည္ မိမိတို႔သင္ၾကားေနရေသာ ပညာေရးအား အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစားသံုးသပ္ရ်္ ဘာလုပ္သင့္သည္ဆိုတာကို မိမိတို႔ဘာသာပင္ ဆံုးျဖတ္ရေပလိမ့္မည္။

စမ္းေခ်ာင္းေလး