အႏွစ္ (၂၀) က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ မိသားစုအေၾကာင္း

http://yaw-han-aung.blogspot.com/2008/07/blog-post.html

တခါတေလေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စဥ္းစားလုပ္မိတာမ်ဳိး ရွိသလို ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရတတ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ တေလာကေတာ့ ညီမဆီက စာတေစာင္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူက လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္က က်ေနာ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိသားစုတခုအေၾကာင္းကို ခပ္ရိုးရိုး ဖြဲ႔ထားေလရဲ႔။ အႏွစ္ (၂၀) ဆိုတာ (၈၈၈၈) အေရးေတာ္ပံုအၿပီး က်ေနာ္စြန္႔ထားခဲ့ရတဲ့ မိသားစု အေၾကာင္းပါပဲ။ ႏွစ္ (၂၀) အၾကာ တခ်က္ျပန္ၾကည့္ မိတာပါ။

ကိုႀကီး

လူၾကံဳရွိတယ္ဆိုလို႔ စာတေစာင္ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ကိုႀကီးလက္ထဲ ေရာက္ရင္ေရာက္မယ္၊ မေရာက္ခ်င္လည္း မေရာက္ ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ မိသားစုနဲ႔ ခြဲေနရတဲ့ ကိုႀကီးအတြက္ ညီမတေယာက္ရဲ႔ Report ပါပဲ။ ႏွစ္ ၂၀ ခရီးကို မိနစ္ ၂၀ ေရးျပရံုနဲ႔ေတာ့ မလံုေလာက္ေပမယ့္ ကိုႀကီး သိခ်င္မလားလို႔ပါ။

ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ အိမ္အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ေနာ္။ အခုေနတဲ့အိမ္ဟာ ၄၀' X ၆၀' ျခံမွာ ၂၄' X ၅၀' ေဆာက္ထားတဲ့ တထပ္ခြဲ တိုက္ပုကေလးပါ။ ေအာက္ထပ္မွာ ဧည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ အိပ္ခန္း ၂ ခန္း၊ မီးဖို၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာေပါ့။ အေပၚထပ္မွာက hall type ပါပဲ။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ညီမငယ္နဲ႔ သားတို႔ အိပ္ရံုပါ။ တကယ္ လူအစံုသာ အိမ္မွာေနၾကရင္ ေတာ့ အိပ္စရာ မလံုေလာက္ႏိုင္ဘူး။ အကိုလတ္ ျပန္လာရင္ေတာင္ နဲနဲခက္ေနၿပီ။ အစိုးရက ေပးတဲ့ ေခ်းေငြ ၃ သိန္းနဲ႔ ေဆာက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း မြမ္းမံခဲ့တာပါ။ ၿမိဳ႔ထဲနဲ႔ ကုိယ္ပိုင္ကားဆိုရင္ ၄၅ မိနစ္စာေလာက္ ေ၀းတယ္။ အင္မတန္သြားလာ ရ ခက္ေပမယ့္ အိမ္ဆိုတဲ့ အသိုက္အျမံဳေၾကာင့္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ၾကရပါတယ္။ ေခ်းေငြကေတာ့ မဆပ္ေပးရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ မရွိေတာ့ရင္ အစိုးရ ဂရန္ပိုင္းက အင္မတန္ ရႈပ္မွာမိုလို႔ တေန႔ေတာ့ ဆပ္ေပးရဦးမယ္။ ေ၀းလြန္းလို႔ ၿမိဳ႔ထဲ မွာ တိုက္ခန္းေျပာင္း ေနမယ္ စဥ္းစားျဖစ္ေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ သူေသမွ ေျပာင္းၾကလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ဌာနတူ ၀န္ထမ္း ပင္စားေတြ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးေပါ့။ တာလမ္းေပၚ တက္လိုက္ရင္ သူ႔ေဘာ္ဒါ ပင္စင္စားေတြ အမ်ားႀကီးကို ခင္တြယ္ရွာ တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကားတစီးရွိရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေပမယ့္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္သူ မရွိလို႔ အခုအထိ မ၀ယ္ရေသးပါဘူး။

ေဖေဖ့အေၾကာင္း
ေဖေဖက အခုေနာက္ပိုင္း ေဆး၀ါးအရွိန္နဲ႔ က်န္းမာပါတယ္။ ဒူးေကြးလို႔ မရတာနဲ႔ ဒူးနာတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ BBC, VOA, RFA နားေထာင္ၿပီး အျမဲေမေမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ႏိုင္ေပမယ့္ တရားဘာ၀နာေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေသး ပါဘူး။ သူ႔ကို ညီမကေတာ့ အၿငိမ္းစားအိမ္တြင္းပုန္း ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးလို႔ စေလ့ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားေပ မယ့္ ေဖေဖနဲ႔စကားေျပာဖက္ ရွိရေအာင္၊ သူ မပ်င္းရေအာင္ေတာ့ ညဖက္ ဘာေလး၊ ညာေလး အေဖာ္လိုက္ေျပာေပးရေလ့ ရွိတယ္။ ကိုႀကီးရဲ႔ အသံနဲ႔ အျမဲတမ္း ထိေတြ႔ေနတာ တအိမ္လံုးမွာ ေဖေဖတေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တိတ္တိတ္ေလး ဂုဏ္ယူ ေနလား။ တိတ္တိတ္ေလး သတိရရေနလား ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။ ဒီ ၾသဂုတ္လဆိုရင္ ၇၃ ႏွစ္ ျပည့္မွာပါ။ ေသြးတိုးအျမင့္စားနဲ႔ ၾကာၾကာေနခဲ့ေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ကို နည္းနည္းထိၿပီး ေျခလက္ေတြေတာ့ ေယာင္ေလ့ရွိတယ္။ အစား အေသာက္ကိုလည္း မဆင္ျခင္ႏိုင္၊ ႀကိဳက္တာကို ဇြတ္စားတတ္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ႀကိဳက္တာစား၊ ႀကိဳက္သလိုေန၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္ပဲ ထားပါေတာ့တယ္။

ေမေမ့အေၾကာင္း
ေမေမကေတာ့ အလြန္၀ေနၿပီဆိုေပမယ့္ အခုထိ အလွႀကိဳက္တုန္းပါပဲ။ ကိုႀကီးဆုေပးပြဲမွာ ထဘီအသစ္ခ်ဳပ္ေနလို႔ ေနာက္က်ေနတာမ်ဳိးေပါ့။ သြားကေတာ့ အေပၚ-ေအာက္ေပါင္းမွ ၁၀ ေခ်ာင္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လွတုန္းပါပဲ။ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းဘူး။ ညည္းေျခအိတ္မွာ ေက်ာက္ရွိေတာ့ ခြဲထုတ္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ အင္မတန္ေၾကာက္တတ္ တာရယ္၊ လူခြဲ မရွိတာရယ္၊ အႏၱရာယ္ မေပးေသးတာရယ္ေၾကာင့္ မစီစဥ္ရေသးဘူး။ အစားစားၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ၀မ္း သြားလိုက္ေရာ ဆိုေတာ့ အူမႀကီး အလုပ္မလုပ္လို႔လားဆိုၿပီး စိတ္ပူေနတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္က အစာအိမ္နဲ႔ အူလမ္း ေၾကာင္း တခါစစ္ၿပီးၿပီ ဆိုေပမယ့္ ထပ္စစ္ေပးပါဦးမယ္။ ေဖေဖနဲ႔ အျမဲ BBC, VOA နားေထာင္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရန္ရွာတယ္။ ေၾကာက္တတ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ မနက္ ဘုရားရွိခိုးရင္ေတာ့ ကိုႀကီးတို႔မိသားစုအတြက္ အျမဲဆုေတာင္းတာ ၾကားရပါတယ္။ ကိုႀကီးကို တိတ္တိတ္ေလး ေမတၱာလႊမ္းျခံဳေပးေနတာပါ။ အခုထိ သားသမီးေတြကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တုန္း၊ အႏိုင္ယူတုန္းပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ေငြမေကာင္းခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းသည္တေယာက္ရဲ႔ ဇနီး၊ သားသမီးမ်ားရဲ႔ မိခင္၊ ၾကံ့ၾကံ့ခံ ဖတ္ဖတ္ေမာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေမေမ့ကိုလည္း သူ႔စိတ္တိုင္းက် အလိုလိုက္ထားေပးလိုက္ပါၿပီ။ ေမေမက ေအာက္တိုဘာက် ရင္ ၆၄ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မွာပါ။ ကရုစိုက္တာ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ေမ့ေမ့ကို အဲဒီေန႔မွာ သတိရရင္ေတာ့ (ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့) ဖုန္း ဆက္ၿပီး wish လုပ္ေပးပါ။

ကိုလတ္အေၾကာင္း
ကိုလတ္အေၾကာင္းကို ကိုႀကီး ဘယ္ေလာက္သိသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ညီမတို႔လည္း သိပ္မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ ခြဲေနရတာ (သူက ေရဇင္းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ ရန္ကုန္က မိသားစုနဲ႔က ေ၀းကြာသြားတယ္)၊ အခု ႏိုင္ငံျခား သြားေနတာရယ္နဲ႔ အိမ္ကို သံေယာဇဥ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပိုက္ဆံပို႔ခ်င္ပို႔မယ္၊ ဖုန္းကေတာ့ ၃-လ တခါေတာင္ မဆက္ေတာ့ ဘူး။ ေဖေဖ၊ ေမေမက အျမဲတမ္း ရင္ပူ၊ စိတ္ပူရပါတယ္။ တခါတခါ စိုးရိမ္လြန္းရင္ ညီမ အမ်ဳိးသားကတဆင့္ လွမ္းဆက္ ခိုင္းၿပီး သတင္းနားေထာင္ရတယ္။ M. Sc ၿပီးၿပီး ၂-လ ျပန္လာလည္တုန္းက မိန္းမလိုခ်င္လာေသးတယ္။ မိန္းမယူခ်င္ၿပီး ရည္းစားက မရွိေသးေတာ့ ခက္သားပဲ။ ဒါနဲ႔ ညီမ သူငယ္ခ်င္း ................ က .................... နဲ႔ စပ္ေပးေသးတယ္။ အသက္ေတြႀကီးေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္းေတာ့ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္လာရင္ေတာ့ ယူဖို႔ စိတ္ကူးနည္းနည္း ရွိ တယ္ေတာ့ တူပါတယ္။ မ်ဳိးေကာင္း၊ ခ်မ္းသာ၊ ပညာတတ္၊ ရုပ္ေခ်ာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖူးစာ ရွိမွပါ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ညီမ တသက္လံုး ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရေတာ့မယ့္ စာရင္းထဲ ထည့္ထားလိုက္ရမေပါ့။ ကိုႀကီး စကားၾကံဳရင္လည္း ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ေျပာေပါ့။ သူက အခု ၄၁ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္သြားပါၿပီ။

ေမာင္ငယ္အေၾကာင္း
ေမာင္ငယ္က ...... ဌာနမွာ SAE ပါ။ သူ႔ဌာနက ၀န္ထမ္းမေလးနဲ႔ပဲ ရတယ္။ ကုလားစပ္ဆိုေတာ့ ရုပ္က မလွဘူး။ သိမ္းထုပ္ ေသခ်ာေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔သမီးေလးက ၃-ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ ရုပ္ဆိုးေလးေပါ့။ သူတို႔ မိသားစုက ၀န္ထမ္းပဲဆိုေတာ့ မရွိ မရွား ေပါ့ေလ။ အခု သူတို႔ဌာနကလည္း အရင္လို မေထာေတာ့ဘူး။ လူႀကီးက သိပ္မက်ဘူးေပါ့ေလ။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ဆိုေတာ့ လည္း ေမာင္ငယ္က သူ႔ေျခေထာက္ေလးအတြက္ အားငယ္တယ္။ (သူ႔ေျခေထာက္က ငယ္စဥ္က ပိုလီယိုထိထားလို႔ သိမ္ ေနတယ္) စက္ႀကီးျပင္တာေတာ့ Expert ပါပဲ။ လူႀကီးေတြ လက္စြဲပဲ။ အိမ္ကိုေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပးလာပါတယ္။ သူက နယ္မွာတာ၀န္က်ေနတာကိုး။ နာဂစ္ မုန္တိုင္းတုန္းက ဆိုရင္ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးတဲ့ ညေနေရာက္ေအာင္ကို ေျပးလာ တယ္။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ လူအင္အားေလးနဲ႔ မိဘအိမ္ကို ကရုစိုက္ေပးပါတယ္။ ကိုႀကီးကို အင္မတန္ ဂုဏ္ယူ ေလးစားသူေပါ့။ သူက အခု ၾသဂုတ္ဆို ၃၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီ။

ညီမငယ္အေၾကာင္း
မာနႀကီးတဲ့ အပ်ဳိႀကီးမေပါ့။ ၃၆ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ ေဖေဖလုပ္ခဲ့တဲ့ ဘဏ္မွာ supervisor ျဖစ္ေနၿပီ။ ၄၀ ဆိုရင္ေတာ့ Assistant Manager ျဖစ္ပါၿပီ။ ေဖေဖ့အေမြ ဆက္ခံမယ့္သူလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ စက္ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့လည္း အိုစာမင္းစာ စုေသးတယ္။ က်န္းမာေရး ထိခိုက္မွာစိုးရတယ္။ ေလာဘကလည္းႀကီး၊ မာနကလည္းႀကီး၊ ေခ်ာၿပီးလည္း ေယာက္်ားမရ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔တူေလးေတာ့ အင္မတန္ခ်စ္ပဲ ကိုႀကီးေရ။ ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အပ်ဳိႀကီးမကို ကိုႀကီးတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ေနာ္။ အားလံုး အိမ္ေထာင္က်ရင္ သူတေယာက္ပဲ က်န္မွာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ညီမလည္းသူ႔ကို အင္မတန္ အလိုလိုက္ ျဖည့္ဆီးေပး ပါတယ္။ အတူေန ညီမကိုး။

ညီေထြးအေၾကာင္း
သားမိုက္ကေလးကေတာ့ မေလးရွားက ျပန္လာၿပီး ၂ ရက္အၾကာမွာ မိန္းမေတာင္းခိုင္းၿပီး ၀ါတြင္းႀကီးမွာ အိမ္ေပၚက ဆင္းၿပီး မိန္းမယူသြားပါတယ္။ သူ႔မိန္းမက ................... တဲ့။ ဘြဲ႔ရ ရုပ္ေခ်ာေလးေပါ့။ အလုပ္အကိုင္ေလးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆင္းရဲတြင္းနက္လြန္းပါတယ္။ သူက ဆင္းရဲတြင္းထဲ ခုန္ခ်ဖို႔လား၊ မိန္းကေလးကို ဆင္းရဲတြင္းထဲက ဆြဲထုတ္ႏိုင္မလား မသိဘူး။ ေမေမကေတာ့ စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔ အိပ္ယာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲတာပဲ။ သူကေတာ့ ဘယ္သူယူယူ သေဘာတူေလ့ မရွိပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း ေခၽြးမ အိမ္ေပၚ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ညီေထြးလဲ စကၤာပူ ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ ပညာလိုင္းမဟုတ္ဘဲ ကားေမာင္းအလုပ္ပါ။ စကၤာပူ ၁၀၀၀ Basic pay ေပါ့။ အစိုးရက ၂၀၀$ ျဖတ္၊ စားစရိတ္က ၃၀၀ $ ျဖတ္ ဘာမွ သိပ္က်န္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနတာထက္စာရင္ေတာ့ ေကာင္းေတာ့လည္း သြားရပါတယ္။ မိဘ ကို တခါမွ မလုပ္ေကၽြးဖူးဘူး ဆိုေပမယ့္ တခါမွေတာ့ ဒုကၡမေပးဖူးေတာ့လည္း ေဖေဖ ေမေမက အသည္းတုန္ေအာင္ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ သူက ၃၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါ။

ညီမႀကီးအေၾကာင္း
ဘ၀ကို ရိုးရိုးသားသား ျဖတ္သန္းဖို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ေပမယ့္ အတူမေနႏိုင္ဘဲ ဘ၀အေျခအေနအရ တေနရာဆီ ေငြရွာၾက တုန္းေပါ့။ အမ်ဳိးသားနာမည္က ..................ပါ။ သားက .................... တဲ့။ ၂ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဂ်ပန္ကုမၸဏီတခုမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး အခု ဒူဘိုင္းမွာ တာ၀န္က်ေနပါတယ္။ ရိုးသားၿပီး ညီမတို႔ မိဘနဲ႔တကြ မိသားစုကို လက္ရွိ လုပ္ေကၽြးေနသူ ပါ။ အိမ္စားရိတ္က အလြန္ႀကီးေတာ့ ညီမလည္း အခုထိ အလုပ္က မထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အခု ပုဂၢလိက ဘဏ္တခုမွာ Sr. Manager ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တာ၀န္ပိုင္းအရလည္း အေရးပါပါတယ္။ ပုဂၢလိကဘဏ္မိုလို႔ အနာဂတ္ကေတာ့ မေရရာပါဘူး။

ကိုႀကီးေရ
ညီမတို႔ မိသားစုအေနနဲ႔ စကၤာပူေလာက္ အေျခခ်ဖို႔ စဥ္းစားထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ညီမငယ္တို႔ကို လက္ရွိ အေနအထားအရ ထားခဲ့လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အမ်ဳိးသားက ဒူဘိုင္းလိုက္ခဲ့ဖို႔ စဥ္းစားခိုင္းတာနဲ႔တင္ မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္၊ မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ၾကလို႔ အစီအစဥ္အားလံုး ပ်က္ကုန္ေရာပဲ။ ညီမကို အင္မတန္အားကိုးေနၾကတယ္။ မိသားစု က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နည္းနည္းေလး က်န္ေတာ့တာကိုး။ နင္လိုက္ခ်င္လိုက္... ပိုက္ဆံပဲပို႔လို႔ ေျပာေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ က်န္းမာရင္ ကိစၥမရွိေပမယ့္ မက်န္းမာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ မရပ္တည္ႏိုင္ပါဘူး။ အေရးအခင္းၿပီးကတည္းက စက္ခ်ဳပ္ၿပီး အိမ္စားရိတ္ ရွာခဲ့ရတယ္။ ကိုလတ္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ရတယ္။ ဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေတြ ေသာက္ရၿပီး အစာအိမ္ထိခဲ့ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ညီမက ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနတဲ့ သူပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခါတခါ ဘာကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ကိုယ္ ေနၾကည့္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ေလးကို ဖန္တီးၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ညီမငယ္တို႔ကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးအျဖစ္ တခါမွ မေတြးဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ သားသမီး၀န္ကို အျပည့္အ၀ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမမႀကိဳက္တာဆိုလို႔ ေယာက္်ားယူမိတာ တခုပဲ ရွိပါတယ္။

ကိုႀကီးေရ..
ညီမေတာင္ ဒီႏွစ္ထဲ ဘန္ေကာက္ကို ေဆးလာစစ္မလို႔ဟာ မုန္တိုင္းမွာ အမ်ဳိးသားျပန္လာတာနဲ႔ ျပင္ဆင္တာနဲ႔ သိန္း ၂၀ ေလာက္ကုန္သြားေတာ့ မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေရွ႔ႏွစ္ေတာ့ လာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ညီမလည္း ခပ္၀၀ပါပဲ။ ကိုႀကီးဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ေတာ့လည္း မ်ဳိးရိုးဂုဏ္ထိန္းတဲ့ပံု ခပ္၀၀ပါပဲ။ တအိမ္လံုး ၀ၾကပါတယ္။

ကိုႀကီးေရ..
ဗုဒၶဘာသာပီပီ ေနာက္ဘ၀ကို ယံုပါတယ္။ ေနာက္ဘ၀မွာ ကိုႀကီးဟာ ဒီမိသားစုမွာ အကိုႀကီးပဲ ျပန္ျဖစ္ၿပီး အကိုႀကီး အဖရာ တာ၀န္ေတြ ယူရမယ္ေနာ္။ ညီမကေတာ့ ညီေလးအငယ္ဆံုး လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္။ ကိုႀကီးတို႔ မိသားစု က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ျခင္း သတင္းေကာင္းဟာလည္း မိဘေက်းဇူးဆပ္တာပါပဲ။

ကိုႀကီးေရ..
ေနာက္ဆုိလည္း ေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျဖည္းျဖည္းပဲ ဖတ္ပါ။ မိသားစုကို သတိရတဲ့အခါ ဖတ္ပါ။ စိတ္ညစ္ခ်င္ ညစ္မယ္။ တခုခု ခံစားရခ်င္ ရမယ္။
ခ်ဳိ.. ခါး... ရသာစံုတာဟာလည္း ဘ၀ပါပဲ။
ကိုႀကီး လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိသားစုတခု အေၾကာင္းပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ..

ညီမဂ်ီး
သူက ခုလို ခပ္ေနာက္ေနာက္ ညီမဂ်ီးလို႔ ေရးလာခဲ့တယ္။)