စာေပေဟာေျပာပြဲ ရာသီတုန္းကေပါ့...ကၽြန္ေတာ္က စာသင္တဲ့ဆရာဆိုေတာ့
တျခားအလုပ္မ်ားနဲ႔ မတူပါ... ေနမေကာင္း၇င္လဲ
ေက်ာင္းပ်က္လို႔မရဘူး...မိုးရြာရြာ ေနပူပူ ေလတိုက္တိုက္ စာသင္ခန္းဆီကို
အေရာက္
သြားရတယ္..ေက်ာင္းသား/သူဆိုတာကလဲ ကၽြန္ေတာ္လာမွပဲ
စိတ္အာရုံျပည့္ၾကတယ္....ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား
အျခားလူကို အစားထိုးလို႔ မရဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲရာသီ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္..ဟိုနယ္ကေခၚ ဒီနယ္ကေခၚနဲ႔ စာေပ
ေဟာေျပာပြဲေတြ ဖိတ္ၾကားခံရပါေတာ့တယ္..အရမ္းလဲ သြားခ်င္တယ္ ေက်ာင္းလဲ
မပ်က္ခ်င္ဘူး....
ေက်ာင္းပ်က္ရင္ တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဆရာေတြက ၿငိျငင္မယ္ ..မိဘေတြက
ကဲ့ရဲ႕မယ္... ေက်ာင္းသားေတြက
ဒီဆရာႀကီး သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္ဘူး လို႔ျမင္မယ္..ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကို
ေတြေ၀ေနမိတယ္.. အဲဒီအေၾကာင္း အေမ့ကို ေျပာမိတယ္...
“ငါ့သားကို အေမေျပာမယ္...မင္းငယ္ငယ္တုန္းက မင္းဘ၀ဟာ
ငါ့ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားပဲ...ငါေနဆိုေန ... ငါထိုင္ဆိုထိုင္ ....ငါ
သြားဆိုသြား...ငါမႀကိဳက္တာမလုပ္နဲ႔..ငါ့စကားနားေထာင္..ဒါဟာ သဘာ၀က်တယ္..မင္းဟာ
ကေလးရွိေသးတားကိုး.... ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မင္းဘ၀ဟာ
ဆရာေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားပဲ...
ဆရာေတြက
ခိုင္းရင္လုပ္...သူတို႔မႀကိဳက္တာမလုပ္နဲ႔...ေက်ာင္းစည္းကမ္းလိုက္နာ....သူတို႔က
စာက်က္ဆိုရင္ က်က္ရတယ္...ဒါလဲ သဘာ၀က်တယ္ ငါ့သား...
“အခု ကိစၥက သားလုပ္ရပ္ဟာ သဘာ၀မက်လို႔လား အေမ“ ....“နားေထာင္ဦး အေမဆက္ေျပာ မယ္
..ဒီလို႔နဲ႔ မင္းအိမ္ေထာင္က်ေတာ့... မင္းမိန္းမရဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားဟာ
မင္းဘ၀ျဖစ္ျပန္ေရာ...ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာဆို ျပန္လာရတယ္...ဘယ္သူနဲ႔မေပါင္းနဲ႔ဆို
မေပါင္းရဘူး...သူခုိင္းတာ မွန္သမွ် မင္းလုပ္ရတယ္...“သူ႔စိတ္နဲ႔ မင္းကိုယ္” ဆိုတာ
မင္းသတိမထားမိျပန္ဘူး... အဓိပ္ပါယ္နည္းနည္းမဲ့လာတယ္...”
ဟုတ္သားပဲ..ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေမ့ပါးစပ္ဖ်ားဟာ
ကၽြန္ေတာ့ဘ၀....ေက်ာင္းေနတုန္းအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ့ပါးစပ္ဖ်ားဟာ
ကၽြန္ေတာ့ဘ၀...မိန္းမရေတာ့ မိန္းမပါးစပ္ဖ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀... အေမကဆက္ေျပာတယ္...
“မင္း သားသမီးေတြရလာေတာ့လဲ သားသမီးေတြရဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားဟာ မင္းဘ၀ျဖစ္ျပန္ေရာ... မင္း
စဥ္းစားၾကည့္စမ္း...ေဖေဖႀကီး အရက္မေသာက္နဲ႔ဆို မင္းမေသာက္ရျပန္ဘူး....ေဖေဖႀကီး
ေကာင္မေလးေတြ မငမ္းနဲ႔ဆိုရင္ မင္း မငမ္းရျပန္ဘူး...ေဖေဖႀကီး ဟိုဟာ၀ယ္ခဲ့
ဒီဟာ၀ယ္ခဲ့ဆိုရင္ မင္း၀ယ္ခဲ့ရတယ္....မင္းဘ၀ဟာ မင္းသားသမီးေတြရဲ႔
ပါးစပ္ဖ်ားျဖစ္ေနျပန္တယ္......”အခုေတာ့ေရာ ..အေမရာ”
“အခုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပ့ါ.....စဥ္းစားၾကည္....အလုပ္ရွင္ရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက မင္းဘ၀၊
ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားက မင္းဘ၀၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက
မင္းဘ၀....မင္းဒီအသက္အရြယ္ထိမလြတ္လပ္ ေသးပါဘူး....
အေမ့စကားကိုၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတယ္...တစ္ေန႔မွာ (၂၄)
နာရီရွိတယ္..အိပ္ခ်ိန္ (၆)နာရီႏႈတ္လိုက္...က်န္တဲ့ (၁၈)နာရီလုံးလံုးဟာ
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနခြင့္မရပါလား...ေငြရဖို႔အတြက္
ထမင္းစားရဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ကို လူေတြ႕ရဲ႕လက္ထဲ
ထိုးအပ္ေနရတဲ့သူပါလား.... အေမကဆက္ေျပာတယ္....
“မင္းအသက္ (၄၉)ႏွစ္ (၅၀)နားနီးေနၿပီ...အေမ ေျပာျပမယ္...လူဆိုတာ တစ္ႏွစ္ကေန
(၁၀)ႏွစ္ အထိ ဘာမွ မသိဘဲႀကီးျပင္းခဲ့တယ္..(၁၀)ႏွစ္ကေန (၂၀)အတြင္း ေက်ာင္းစာေတြ
အဓိပ္ပါယ္ရွိရွိသင္ရတယ္....
(၂၀)ကေန (၃၀)အတြင္း ေငြရွာတဲ့ ပညာသင္ရတယ္... ေငြရွာတယ္... (၃၀)ကေန (၄၀)အတြင္း
ဘ၀ကို အေျခတက်ျဖစ္ေအာင္ ရွာေဖြရတယ္...ႀကိဳးစား၇တယ္.....စုေဆာင္းရတယ္...(၄၀)ကေန
(၅၀)အတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ဘ၀ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို အဓိပ္ပါယ္ရွိရွိ သံုးေပေတာ့
ငါ့သား....(၆၀)ရဲ႔ ဟိုဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ေသဖို႔အတြက္ ျပင္ထားေပေတာ့..အခု ငါ့သားက
အေကာင္းဆံုေတြ ဖန္းတီးရမယ့္ ကာလကို ေရာက္ေနၿပီ...
“ဒါဆိုရင္ အေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားရမလား..”
“ဒါကေတာ့ မင္းဆံုးျဖတ္ေလ....ဒီအရြယ္ထိ မင္းဟာ ထမင္းစားဖို႔
အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္...အလုပ္လုပ္ဖို႔
ထမင္းစားခဲ့တယ္....မင္းလူျဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ပါဘူး”..“ဒါဆိုရင္
လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ ေအာင္
ဘယ္လိုေနရမလဲ အေမ..”
“အေတြးဥာဏ္ရင့္သန္သြားတဲ့သူေတြဟာ ထမင္းစားဖိုပ
အလုပ္လုပ္ေနၾကတာမဟုတ္ဘူး...အလုပ္လုပ္ဖို႔လည္း ထမင္းစားေနၾကတာ
မဟုတ္ဘူး....ထမင္းစားရသည္ျဖစ္ေစ...မစားရသည္ျဖစ္ေစ....လုပ္သင့္တဲ့
အလုပ္ဆိုရင္ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ကို လုပ္သင့္တယ္ ငါ့သား....အေမ့စကား
ေတာ္ေတာ္ေလးနက္တယ္...အေမက ဆက္ေျပာ တယ္....
“လူေတြဟာ သူမ်ားကဲ့ရဲ႕မွာေၾကာက္လုိ႔
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူရွိတယ္...သူမ်ားခ်ီးက်ဴးတာခံခ်င္လို႔
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူရွိတယ္....အဲဒီလို လူေတြဟာ လူမ်ားစုေတြပဲ ငါ့သား....ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊
ခ်ီးမြမ္းျခင္းကိုထည့္မတြက္ဘဲ အဓိပ္ပါယ္ရွိတဲ့အလုပ္ကို လုပ္သူကေတာ့ ရွားတယ္
ငါ့သား..”
အေမ့စကား အသြားအလာအရဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဓိပ္ပါယ္မဲ့စြာ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနသူပဲ....
ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ေနခြင့္မရေသးတဲ့ မလြတ္လပ္သူပဲ.....“မင္း ..ေရေမြးဆြတ္ဖူးတယ္
မလား..ဘယ္သူ႔အတြက္ ဆြတ္တာလဲ.....မင္းေမႊးဖို႔ဆိုရင္ အိမ္မွာေနရင္းလဲ
မင္းဆြတ္ရမွာပဲ...အခုေတာ့ လမ္းထြက္မွာ ေရေမႊး ဆြတ္ၾကတယ္ ဆိုေတာ့
“ေရေမႊး”ဆြတ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ဘူး....သူမ်ားေတြေမႊးဖို႔.....ေမႊးလိုက္တာလို႔
ခ်ီးမြမ္းခံရဖို႔ အကဲ့ရဲ႕လြတ္ဖို႔ဆြတ္တာ မဟုတ္ဘူးလား.....အေမေျပာမွ
စဥ္းစားမိတယ္.....
“ကဲ ဒီေတာ့ ငါ့သား...ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွေတာ့ “ေရေမႊး”
မလိုေတာ့ပါဘူးကြယ္...အဓိပါယ္ရွိ တဲ့အလုပ္ဆိုရင္
ရဲရဲသာလုပ္...အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ၿပီးတဲ့အခါ
အဲဒီအလုပ္ဟာ ပိုက္ဆံရခ်င္မွ၇မယ္.....အဲဒီအလုပ္ ေၾကာင့္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ
အဓိပ္ပါယ္တစ္ခု ျပည့္၀သြားၿပီဆိုရင္ မင္းအလုပ္ဟာ........အဓိပ္ပါယ္ရွိိတယ္....
ကဲ့ရဲ႕ျခင္း...ခ်ီးက်ဴးျခင္းေတြကို ”ေရေမႊး”ဆြတ္ျခင္းလို႔သာ သေဘာထားလိုက္ေတာ့
ငါ့သား“
အေမ့စကားေၾကာင့္ “အဓိပ္ပါယ္ရွိေသာ ဘ၀တစ္ခု ” ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ဖန္တီးလွ်က္ရွိပါတယ္......
“ေရေမႊး” မဆြတ္ေတာ့ပါ...........
No comments:
Post a Comment