က်ေနာ္ ေျပာျပခ်င္သည္ ‘ဗမာျပည္’

copy from http://drlunswe.blogspot.com/

ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးခ်င္ ေရးခ်င္တဲ့ ဆႏၵသိပ္မရွိေပမယ့္ အခုလတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေန ေတြေၾကာင့္ သိသေလာက္ေတာ့ ေနာက္လူငယ္ေတြ န၀တမိႈင္းမမိရေအာင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို မိမိအသိဉာဏ္ နဲ႔ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ႏိုင္ေစခ်င္လို႔ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္ကာလ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေရွ႕ပိုင္းကာလမ်ား က ျမန္မာျပည္ကို ‘ေရႊႏိုင္ငံ’ လို႔ သိခဲ့ၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေပေတြမွာေတာင္ Golden Land, Golden Burma လို႔ တင္စားေရးတတ္ၾကပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က တကယ္လည္း အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစစ အရာရာ ခုလက္ရွိအေျခေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရေအာင္ ထိပ္တန္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အတြက္ ကံဆိုမိုးေမွာင္က်ခဲ့ရတာကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔က ဦးေန ၀င္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း) က အာဏာသိမ္းယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ သြတ္သြင္းခံလိုက္ရတာ ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္မီက ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အခုျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အခုလခစားအျဖစ္ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေန ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ားလိုပဲ အလြန္စည္ပင္ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး အျခားႏိုင္ငံမ်ားကေန အရင္းအႏွီးမ်ားျမႇဳပ္ႏွံၿပီး Company ေတြ ေထာင္၊ စီးပြားေရးေတြလုပ္နဲ႔။ အဲဒီလို စီးပြားေရးေတြေကာင္း၊ တိုင္းျပည္က သာယာ၀ေျပာေနေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သားအလုပ္သမားအမ်ားလည္း ဒီႏိုင္ငံမွာ လာအလုပ္လုပ္ၾကနဲ႔၊ အခု စကၤာပူတို႔ မေလးရွားတို႔အတိုင္းပဲေပါ့။ ပညာေရးဆိုရင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္မ်ားရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ၾကားမႈတို႔ေၾကာင့္ အျခားႏိုင္ငံေတြ ကေန လာေရာက္ပညာသင္ယူသူေတြ ရွိခဲ့သလို ဆရာအျဖစ္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။

အရင္ရွိခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ ဦးေန၀င္း (မဆလ) လက္ထက္အစပိုင္းမွာ သိသိသာသာ ႀကီး မထိခိုက္ေသးေပမယ့္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ိနဲ႔လိုက္လာပါတယ္။ မဆလလက္ထက္ တက္ခါစမွာ ျပည္သူေတြကို တိုင္းျပည္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲတိုးတက္တာေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား လုပ္မျပႏိုင္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းစနစ္ကို လက္၀ဲကပ္ေမာင္းစနစ္ကေန လက္်ာကပ္ေမာင္းစနစ္အျဖစ္ တႏိုင္ငံလံုးေျပာင္းလဲပစ္ လိုက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ပြဲလမ္းသဘင္ ေတြ၊ အႏုပညာသည္ေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ လက္်ာကပ္ေမာင္းစနစ္ေျပာင္းလဲ တာနဲ႔ တိုင္းျပည္ႀကီး တိုးတက္ေခတ္မီတာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ ဒီေန႔ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လက္၀ဲကပ္ေမာင္းစနစ္ပဲ သံုးစြဲေနတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ န၀တနဲ႔ မဆလ တူတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ န၀တ တက္ခါစမွာလည္း ျပည္သူေတြကို ထူးထူးျခား ျခား ေျပာင္းလဲတိုးတက္တာေတြ လုပ္မျပႏိုင္တာနဲ႔ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ တႏိုင္ငံလံုး ႏိုင္ငံနာမည္ကစၿပီး ၿမိဳ႕ နာမည္ေတြ ေျပာင္းပစ္လိုက္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ျပင္ေရးရတာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တိုးတက္ေအာင္လုပ္တာလား။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မတိုင္မီက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးက ခိုင္မာသလို လူေတြရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ကလည္း ခိုင္မာ ၾကပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခခံစားေသာက္ကုန္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား ... စတဲ့ ပစၥည္းမ်ားကအစ ခြဲတမ္းနဲ႔၀ယ္ၾကရပါတယ္။ စခါစက ျပည္သူေတြမွာ စီးပြားေရးက သိပ္မယိုင္ေသးေတာ့ စာ ရိတၱပိုင္းမွာလည္း မဆိုးလွေသးဘူးေပါ့။ ခြဲတမ္းနဲ႔ ၀ယ္ရတာေတာင္ ကိုယ္အသံုးမလိုအပ္ရင္ မယူၾကဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီစာရိတၱကို မပ်က္ပ်က္ေအာင္ စနစ္က သင္ေပးလာေတာ့ တစတစနဲ႔ စာရိတၱမ႑ိဳင္လည္း ပ်က္စီး ရေတာ့တယ္။ မပ်က္ခံႏိုင္မလား၊ ဥပမာ - စီးကရက္ကို ကုန္သည္ေတြ သူ႔ဘာသာ ျဖန္႔ျဖဴးေနတာကို အလုပ္ သမားသက္သာဆိုၿပီး စက္႐ံုအလုပ္႐ံု၊ ႐ံုးေတြမွာ ခြဲတမ္းေပးတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ဒီ႐ံုးေတြ အလုပ္ဌာနေတြ မွာ တကယ္ေဆးလိပ္ေသာက္သံုးသူက ဘက္ေလာက္ရွိလို႔လဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစနစ္စခါစမွာ စီးကရက္ေပးရင္ ယူမယ့္သူ သိပ္မရွိလွဘူး။ ဒါလည္း ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ေရာင္း၀ယ္ၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ရသူေတြမွာ ေဆးလိပ္ေရာင္းစရာမရွိျဖစ္လာေတာ့ သူတို႔က ခြဲတမ္းရတဲ့သူေတြဆီကေန ျပန္၀ယ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အျမတ္ေပး၀ယ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တေျဖးေျဖးနဲ႔ လူေတြက အျမတ္ရမွန္းသိလာေတာ့ ေဆးလိပ္ ေသာက္သူေရာ မေသာက္သူကပါ ခြဲတမ္းကို အကုန္ယူၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီကေန ေမွာင္ခိုစီးပြားေရးစနစ္ႀကီး ႀကီးထြားလာၿပီး လူေတြရဲ႕ စာရိတၱေတြလည္း ပ်က္စီးလာၾကေတာ့တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ သာမန္ျပည္သူေတြကိုေတာ့ ခြဲတမ္းစနစ္နဲ႔ ရွားပါးခ်ိဳ႕တဲ့ေအာင္ လုပ္ထားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ ဗိုလ္မွဴး ခ်ဳပ္ စတဲ့ စစ္ဘက္အရာရွိႀကီးမ်ား၊ (အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးရာထူး မရွိေသးသလို အခုေလာက္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မေဖာင္းပြေသးဘူး) အရပ္ဘက္ အရာရွိႀကီးမ်ားအတြက္ေတာ့ အထူးအခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ပဒုမၼာ ကုန္တိုက္လို အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတဲ့ ကုန္တိုက္ေတြမွာ အဆင္သင့္ ရွားပါးပစၥည္း ေတြ၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြ ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္ (အဲဒီဆိုင္မွာ ေရာင္းတဲ့ ဘီစကြတ္က အျပင္မွာရႏိုင္တဲ့ ၾကည္ ၾကည္ဘီစကြတ္နဲ႔ လံုး၀မတူတဲ့ အေကာင္းစားေတြပါ။ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ အဲဒီဆိုင္ အေဖာက္ခံရေတာ့မွ သာမန္ျပည္သူေတြ ျမင္ဖူးၾကရတာပါ)။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ တန္းစီတိုးစား ေမွာင္ခိုလူတန္းစားတ ရပ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာပါ။

စာေရးသူငယ္ငယ္က ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ မွတ္မိေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုက ေနျပည္ေတာ္႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ဖို္႔ လက္မွတ္ပိုေနလို႔ ႐ုပ္ရွင္ကလည္း လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မို႔ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေစ်းကလည္း ေကာင္း ေနေတာ့ ပိုေနတဲ့ လက္မွတ္ကေလးကို မုန္႔ဖိုးေလးဘာေလးမ်ား ရလိုရျငား ျပန္ေရာင္းမိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ လူတေယာက္က အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ဖမ္းၿပီး ရဲလက္အပ္မယ္လုပ္လို႔ မနည္းေတာင္းပန္ယူရ တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဖမ္းတဲ့သူက ႐ုပ္ရွင္႐ံုမန္ေနဂ်ာကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတာ သိရတယ္။ သူက ေမွာင္ခိုလက္ မွတ္ေရာင္းတာကို ႏိွမ္နင္းေရးလုပ္ရာမွာ ဦးေဆာင္ေနၿပီးေတာ့ ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္း၀ယ္တာကို သတင္း ေပးတဲ့သူ၊ ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့သူေတြကိုလည္း ဆုခ်ီးျမႇင့္တဲ့အေနနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေမတၱာလက္မွတ္ ေပးမယ့္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးက အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္နဲ႔ ခု ေခတ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တာ၀န္ယူသူေတြရဲ႕ အေျခခံစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အေတြးအေခၚ ကြာဟေနတာေတြ ့ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဟိုေခတ္က လူေတြက စည္းကမ္းစနစ္က်ေအာင္ ေခါင္းပံုျဖတ္အျမတ္ႀကီးစားတဲ့ စနစ္ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္လုပ္ ဖို႔ တာ၀န္တရပ္အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္တာေတြ႔ႏိုင္ၿပီး ခုေခတ္လူေတြကေတာ့ မိမိအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ရေရး ကို အဓိကထားတာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ ့ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ပညာေရးအေျခအေနကလည္း ထိပ္တန္းမွာ ရိွေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပိုင္မသိမ္းခင္ အခ်ိန္က စိန္ေပါလ္၊ မက္သဒစ္၊ စိန္ဂြၽန္း ... စတဲ့ နာမည္ႀကီး ခရစ္ယန္သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ သလို ၀ွါၾကံဳး၊ နန္ယန္း ... စတဲ့ ႏိုင္ငံျခားက လာဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ေက်ာင္းေတြရွိလို႔ အစိုးရေက်ာင္းေတြက ပညာသင္တာ ညံ့ဖ်င္းတယ္လို႔လည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ လသာ၊ ေတာင္ ဥကၠလာ၊ ေရေက်ာ္ စတဲ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြဟာလည္း ထိပ္တန္းေက်ာင္းစာရင္းထဲမွာရွိသလို ၿမိဳ႕မေက်ာင္း ကလည္း ထိပ္တန္းအမ်ိဳးသားေက်ာင္းတေက်ာင္းအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ အမ်ားဆံုးရတဲ့ ေက်ာင္းေတြထဲမွာ စာရင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။

အားကစားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေျပာရရင္လည္း ထိပ္တန္းပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွသာမက အာရွတ လႊားမွာ ျမန္မာက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိပ္တန္းက ေနရာယူထားခဲ့ၿပီး တခ်ိဳ႕အားကစားေတြမွာ ကမၻာ့အဆင့္ ထိ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းလွဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားအားကစားၿပိဳင္ပြဲ ေတြ၊ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုအားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြ အဆက္မျပတ္ က်င္းပ ေပးခဲ့တယ္။ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း စား၀တ္ေနေရးကို ခုလိုမေၾကာင့္ၾကၾကရေတာ့ အားကစားကို ေကာင္း ေကာင္း အားေပးလိုက္စားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိၾကတယ္ (အခုလည္း အားကစားလိုက္စားၾကတာပါပဲ။ ဘယ္ သူႏိုင္မယ္၊ ဘက္ႏွစ္လံုးေၾကာ ... စသည္ျဖင့္ေလ)။

မဆလလက္ထက္မွာ အေရးအခင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေက်ာင္းသား အေရးအခင္း၊ ကြၽန္းဆြယ္ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၊ အလုပ္သမားအေရးအခင္း၊ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ ၈၈ အ ေရးအခင္း စသည္တို႔နဲ ့ တ႐ုတ္အေရးအခင္းလို ဆန္ျပႆနာကေန လူထုဆူပူမႈေတြ ျဖစ္လာမွာစိုးလို႔ လမ္း လႊဲတဲ့အေနနဲ႔ ဖန္တီးလုပ္ၾကံတဲ့ အေရးအခင္းေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၊ အလုပ္သ မားအေရးအခင္းေတြ အားလံုးဟာ မဆလစနစ္ဆိုးရဲ႕ ညံ့ဖ်ဥ္းတဲ့စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သ မားတို႔ကေန ပညာေရး၊ စီးပြားေရးအေျခအေနေတြ ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတိုက္ပြဲေတြကို မဆလကေန ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ လို ၿဖိဳခြင္းပစ္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသား အလုပ္သမား မေပါင္းစည္းမိၾကေသးသလို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ ေတြကလည္း ေက်ာင္းထဲ၊ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာမို႔ ပတ္သက္တဲ့သူေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႕တေလကလြဲလို႔ တိ တိက်က် ေသေသခ်ာခ်ာ သိသူနည္းပါးခဲ့ပါတယ္။

မီဒီယာေတြ ခုေခတ္လို မတိုးတက္ေသးတာကလည္း အစိုးရအေနနဲ ့သတင္းေမွာင္ခ်တာတို႔ ၀ါဒျဖန္႔တာတို႔ လုပ္ဖို႔ ပိုမိုလြယ္ကူေစတဲ့ အေၾကာင္းတရပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕နယ္ဘက္က လူေတြဆို အဲဒီလိုျဖစ္ပ်က္ခဲ့ တယ္ဆိုတာ တကယ္ကို မသိၾကဘူး။ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းကေတာ့ အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ သံဃာ (ဘုရားသား)၊ သားသံုးသားေပါင္းမိၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ ကိစၥေတြကလည္း အရင္အျဖစ္ေတြလို ေက်ာင္းထဲ၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုထဲမွာသာ ျဖစ္တာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေနရာအႏွံ႔ ျဖစ္ေနတာမို႔ သတင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ျမန္ျမန္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ကလည္း မဆလရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ဒဏ္ေတြကို ဘယ္လိုမွသည္းခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တာမို႔ လူတန္းစားအဆင့္အတန္းတိုင္း ပါ၀င္လာခဲ့ၾကလို ့ေနာက္ဆံုး မဆလ ျပဳတ္က်ရတဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ ဆႏၵျပသူေတြကို လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီးၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းဆံုတေနရာကေန အားေပးေနတုန္း၊ ဆႏၵျပပြဲမွာ ခ်ီတက္လာတဲ့ တပ္မေတာ္ သားေတြကို အကာအကြယ္ယူၿပီး လိုက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး သူတို႔နဲ႔အတူ ခ်ီတက္တဲ့အထဲ လိုက္ပါခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက တိုင္းျပည္မွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ လံုျခံဳေရးအတြက္ ကာကြယ္ေပးမယ့္ ယႏၱရားလည္း ပ်က္ျပယ္ခဲ့လို႔ ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရပ္ရြာလံုျခံဳေရးကိုယ္တာ၀န္ယူခဲ့ၾကရတယ္။ ည ဘက္ဆို ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကင္းေစာင့္ၾကရတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြက တကယ့္သမိုင္း ၀င္ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။ ဒါေတြကို ေသးသိမ္ေအာင္ ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ လုပ္လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။

ျမန္မာ့တပ္မေတာ္

ယခင္က ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ ခုလက္ရွိတပ္မေတာ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္စရာကို မျမင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူ ေတြကလည္း တပ္မေတာ္သားေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေလးစားၾကသလို တပ္မေတာ္သားေတြကလည္း ျပည္သူ ေတြအတြက္ဆို အသက္ေပးရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းစစ္တပ္ကေတာ့ စစ္၀တ္စံုကို အ ခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ရသမွ် ကိုယ္က်ိဳးရွာဖို႔ကလြဲၿပီး ခံယူခ်က္က မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီထဲမွာ တကယ္စိတ္ ဓာတ္ျပည့္၀တဲ့ စစ္သားေကာင္းေတြမရွိဘူးလို႔ မဆိုလိုေပမယ့္ မရွိေတာ့သေလာက္ အလြန္နည္းေနပါၿပီ။ ကိုယ္ က်ိဳးရွာ႐ံုသက္သက္ဆို ေတာ္ေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အာဏာပါ အလြဲသံုးစားလုပ္တတ္ၾကတယ္။

တေလာေလးကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ပဲခူးက ေသနတ္နဲ ့ပစ္သတ္မႈကေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သာတဲ့ ဥပမာပါပဲ။ ယခင္ကေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၾကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ခ်ီတက္ပြဲေတြမွာ ဘယ္ သူကမွ ႏိႈးေဆာ္ေနစရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္သြားၿပီး ပန္းကုန္းဆက္ၾက ေသာက္ေရနဲ႔ အေအးေတြ သြားကမ္းၾကနဲ႔ အင္မတန္ၾကည္ႏူးစရာအတိျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ငယ္စဥ္ကလည္း တပ္မေတာ္သားေတြကို အားက်ၿပီး ႀကီးရင္ စစ္ဗိုလ္လုပ္မယ္၊ တိုင္းျပည္ရန္သူေတြကို တိုက္မယ္ဆိုၿပီး စစ္သီခ်င္းေတြ အလြတ္က်က္ ၿပီး ဆိုရင္း အ႐ူးထမိေသးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုတ္ျဖဴတပ္ေတြက က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာတာကို ႏွိမ္နင္းရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ သူရဲေကာင္း စစ္သည္ေတြ ရွိခဲ့တယ္ေလ။ ေလသူရဲ ဗိုလ္ပီတာဆို ခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္။ လူတိုင္းရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားမွာ တသသ နဲ႔။ တ႐ုတ္ျဖဴေတြကို သြားတိုက္ရင္း ေလယာဥ္ပ်က္က်ၿပီး က်ဆံုးသြားတာေလ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ စစ္ ဗိုလ္စစ္သားဆို သာမန္ျပည္သူေတြက ေမတၱာ ေစတနာမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က်ိဳးရွာ အျမတ္ထုတ္တဲ့သူ ေတြကသာ သူတို႔စီးပြားေရးလုပ္စားဖို႔ ကပ္ဖားရပ္ဖားလုပ္ၿပီး ေပါင္းေနၾကတာ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အေလ့တခု ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ဘူး၊ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ တပ္က ထြက္လာသူ၊ အၿငိမ္းစားယူထားသူ ... စတဲ့ တပ္ထြက္ေတြကို တပ္မွာတုန္းကရွိခဲ့တဲ့ ရာထူး အတိုင္း ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ... စသျဖင့္ တပ္က ရာထူးအေခၚအေ၀ၚအတိုင္း ဆက္ၿပီးေခၚေနၾကတာပဲ။ က် ေနာ္ငယ္ငယ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး အရပ္ဘက္ကိုေရာက္လာတဲ့ တပ္ထြက္ေတြကို လူေတြ အဲဒီလို ေခၚ တာေတြ ၾကားရေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ကို မရွိေတာ့တဲ့ ရာထူးႀကီးကို ဆက္ေခၚေနၾကတာပါလိမ့္လို႔ လူႀကီး ေတြကို ေမးမိတယ္။ သူတို႔က အဲဒီလိုေခၚမွ ႀကိဳက္တာလို႔ပဲ အေျဖရတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ဒီလိုေခၚေျပာေနတာကို ဘ၀င္မက် ခဲ့ဘူး။ ဒါကိုေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ စစ္ တပ္ကသူေတြဟာ သူတို႔ရာထူးကို အရမ္းမက္ေမာၿပီး ေသတဲ့အထိ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားေနတာ ပဲ။ စစ္တပ္ကလူေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခုရွိတယ္။ ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္ တယ္ဆိုတာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္မွာ ေရပါဖို႔ အဓိကထားလုပ္ၾကရင္းက ပါတဲ့ေရက ေသာက္လို႔ သံုးလို႔မရဘဲ တိုင္းျပည္သာ ဆင္းရဲသထက္ဆင္းရဲၿပီး အာရွရဲ႕ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကေန ကမာၻအဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။

စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား

ျပည္သူပိုင္မသိမ္းခင္ကာလက ျမန္မာျပည္မွာ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ အေတာ္ေလးထြန္းကားၿပီး အရွိန္ရေနတဲ့ အ ခ်ိန္ပါ။ အဲဒီထဲမွာမွ ကေလးကစားစရာကအစ အ၀တ္အထည္၊ စားေသာက္ကုန္နဲ႔ အျခားစက္မႈလုပ္ငန္း အ ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ဦးစီးခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြပါ။ ကစားစရာဆို ေဘဘီစတိုး၊ အ ထည္အလိပ္ဆိုရင္လည္း ေခတ္အႀကိဳက္၊ ေရႊက်ီး ... စတဲ့ ႏိုင္လြန္စက္႐ံုေတြ၊ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းေတြ ဆိုလည္း ဗာကင္စည္သြပ္စက္႐ံု၊ ပြင့္ေကာင္းငါးပိငန္ျပာရည္စက္႐ံု ... စတဲ့ နာမည္ႀကီးစက္႐ံုေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိခဲ့ တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က အရွိန္အတိုင္းသာ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ဆက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခုခ်ိန္ဆို ကမၻာ့အလယ္မွာ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတခု ျဖစ္ေနမွာမလြဲပါဘူး။

မဆလေခတ္စကာစမွာလည္း ေစာေစာကေရးခဲ့သလို တက္ေနတုန္း အရွိန္ေကာင္းေနတုန္းဆိုေတာ့ သိသိ သာသာႀကီး ခ်က္ခ်င္းထိုးမက်သြားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရရွည္မွာေတာ့ ဘာမွမယ္မယ္ရရ ထြန္းကားတိုးတက္ ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္္ေပးႏိုင္တဲ့အျပင္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကိုသာ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ႀကီးမွာ ခ်ဳံးခ်ဳံး က်ၿပီး ျပည္သူအမ်ားကေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းနက္ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။

ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ဘာမွလဲဟုတ္တိ ပတ္တိ မလုပ္တတ္၊ လက္ေၾကာတင္းေအာင္လည္း မလုပ္ခ်င္တဲ့ လူ ေပၚေၾကာ့တေယာက္က လင္ေယာက္်ား ျဖစ္တဲ့ သူေဌးႀကီးေသၿပီး အေမြေတြရထားတဲ့ သူေဌးကေတာ္မုဆိုး မကို မိန္းမအျဖစ္ရလိုက္သလိုေပါ့။ ဘာမွလည္း မလုပ္တတ္ေတာ့ အရင္ေယာက္်ား ရွာထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ ကို ထိုင္ျဖဳန္းရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ဘာမွမက်န္ေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့ ျခံစည္း႐ိုးတိုင္ခြၽတ္ေရာင္း၊ အိမ္ေခါင္မိုး ခြာေရာင္းနဲ ့ရွိသမွ် ေရာင္းစားလို႔ရတာမွန္သမွ် ေရာင္းစားေနေတာ့ တအိမ္လံုး ဘာမွမယ္မယ္ရရ မက်န္ေတာ့ တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳၾကရပါေတာ့တယ္။

မဆလ တက္စအခ်ိန္က ဂ်ပန္က စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ ့ေပးခဲ့တဲ့ အႀကီးစားစက္႐ံုလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ ယာဥ္လုပ္ငန္း၊ အိမ္သံုးပစၥည္းထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြဆိုရင္ လူႀကိဳက္မ်ားၿပီး အေရာင္းသြက္တဲ့ ပစၥည္း ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ မာဇဒါကားေတြ (ေလးဘီး၊ ဖယ္မလီယာ၊ သရီးတူးသရီး ... စ တာ)၊ ဟီးႏိုးကား (ဘတ္စကား၊ တီအီးအလဲဗင္း ... စတာ) ေတြ ထုတ္လုပ္ေပးခဲ့သလို အိမ္သံုးပစၥည္းေတြအ ေနနဲ႔ National တံဆိပ္နဲ႔ ေရခဲေသတၱာ၊ မီးသီးမီးေခ်ာင္း၊ လွ်ပ္စစ္ထမင္းအိုး ... စသည္တို႔ကို ထုတ္လုပ္ခဲ့တာ လူႀကိဳက္မ်ားလို႔ ေရာင္းမေလာက္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒါေတြအားလံုး တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီေလ။

အဲဒီအခ်ိန္က အာရွမွာ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထုတ္ႏိုင္တာ ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုးရီးယားပဲရွိေသး တယ္။ တ႐ုတ္ေတာင္ ဒီေလာက္မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ ယိုးဒယားတို႔ မေလးရွားတို႔ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ အခု ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက ေနာက္ဆံုးေပၚကားေတြကို ကမၻာ့နာမည္ႀကီး ကားကုမၸဏီေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းထုတ္လုပ္ ေနၾကၿပီေလ။ ျမန္မာက ေရွ႕က စခဲ့ေပမယ့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ခုေတာ့ လံုး၀ဇာတ္သိမ္းသြားရတယ္။

ဒီလိုျဖစ္ရတာေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ေတာ္တဲ့ ထူးခြၽန္တဲ့သူေတြကို ေနရာမေပးတဲ့အျပင္ အထက္ ပိုင္းရာထူး အားလံုးနီးပါးကို မိုးေပၚကက်လာတဲ့ တပ္ထြက္ေတြနဲ႔အစားထိုးၿပီး တက္လမ္းေတြကို ပိတ္ထားခံ လိုက္ရတာလည္း ျမန္မာျပည္ႀကီး တိုးတက္ဖို ့လမ္းေၾကာင္းကေန ေသြဖီသြားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းတခုပါပဲ။ လုပ္ ငန္းခြင္ထဲေရာက္လာတဲ့ တပ္က ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ကိုယ္က်ိဳးကို ဦးစားေပးၿပီး တပ္ထဲက အက်င့္အတိုင္း ေဟာက္စားၿပီး လုပ္ငန္းကို နားမလည္ဘဲ ေတြ႔ကရာလုပ္လို႔ တခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြက မခံႏိုင္လို႔ ပင္စင္ယူ အလုပ္ ထြက္ၾကနဲ႔ တကယ္ေတာ္ တကယ္တတ္ၾကတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္ခြင္ကေန စြန္႔ခြာသြားၾက တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၈၈ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းမွာ ၀န္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္ကုန္ၾကၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြား ၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႕လည္း အျပင္လုပ္ငန္းထြက္လုပ္ၾကသူနဲ႔ ၀န္ထမ္းဦးေရ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ်ာ့သြား တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့လို ့အလုပ္ထုတ္ပစ္ခံရသူ၊ အေရးအခင္းအၿပီး (၃၃) ခ်က္ သ ေဘာထားစစ္တမ္း ေကာက္ယူတဲ့အခါမွာ ဘုမသိဘမသိ အလုပ္ျဖဳတ္ခံလိုက္ရသူေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီလို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္တာလည္း အလုပ္သမားေတြကို ဘာအေၾကာင္းမွ ခိုင္ခိုင္လံုလံုမျပဘဲ ဘာခံစားခြင့္မွ လည္းမေပးဘဲနဲ ့ဒီအတိုင္း ဥပေဒမဲ့ ထုတ္ပစ္ခံခဲ့ၾကရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ထဲက ဥပေဒမဲ့ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၾကတာ၊ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အမွ် ပိုၿပီး အတင့္ရဲ၊ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။

ခုေနာက္ဆံုး နယ္စပ္ေဒသေတြနဲ႔ တျခားေနရာေတြမွာ လူမသိသူမသိ ရမ္းကားရာကေန ေနာက္ဆံုး ပဲခူးၿမိဳ႕လို ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာေတာင္ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ပစ္သတ္ရဲတဲ့အထိ က်ဴးလြန္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ အခုအမည္ခံေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ၿပီး အာဏာကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူၿပီးရင္ တိုင္း ျပည္ႀကီးနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕အေျခအေနက မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ ရင္ေလးစရာပါပဲဆိုတာ ဆင္ျခင္ေတြးေတာ ႏိုင္ၾကပါေစ။ ။

ျမင့္သိန္း