" ဤေလာက၌ အဓမၼ မထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ လူတုိင္း၌ တာ၀န္ရွိသည္ " " ေမတၱာတရားရဲ႕ရနံ႔သည္သာ လူသားအားလုံးကိုၾကည္လင္လန္းဆန္းေစပါသည္ " " ျမန္မာျပည္သူ ့ျပည္သားမ်ား အားလံုး၊ က်န္မာရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ "

Wednesday, September 15, 2010

ကိုယ္ေတြ႔ အဆီခ်နည္း

copy from
http://mawluu.blogspot.com/2010/09/blog-post_7761.html

ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားေရာင္းသူႏွင့္ အေျခအတင္ေျပာဆိုေနစဥ္ ႏွလံုးေရာဂါ၏ ထိုးႏွက္မႈခံရျပီး ရုတ္တရက္လဲက်သြားသည္။ ေဆးရံုသို႔တင္ပို႔ေသာ္လည္း ဖခင္ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ေဖေဖ၏အသက္မွာ ၆၇-ႏွစ္သာ ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္သည္ ရုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၅၃-ျပည့္ျပီးေနာက္ ဆရာဝန္ထံျပသရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္တြင္လည္း ဖခင္နည္းတူ ႏွလံုေရာဂါဖိစီးမႈ ႀကံဳႏိုင္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ က်န္းမာေရးေကာင္းသည္ဟု မိမိကုိယ္ကို ထင္ထားခဲ့သည္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ရွစ္ဆယ္ကီလိုခန္႔ရွိသည္။ အရပ္အေမာင္းက ၁၈၀-စင္တီမီတာခန္႔ ရွိေသာေၾကာင့္ ဤကိုယ္အေလးခ်ိန္မွာ သိပ္မဆိုးလွဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္သည္။ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ သို႔ရာတြင္ အရက္ကိုမူ အေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ေလ့ရွိသည္။ အသက္ရွည္ေရးအတြက္ ေျပာဆို ေရးသားေနၾကသူမ်ားလည္း အရက္ေသာက္ၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ အရက္ေသာက္ျခင္းသည္ စိုးရိမ္စရာမဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးတိုင္းၾကည့္ေသာ ဆရာဝန္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ျပီး ၁၆၀-၁၀၅ ရိွသည္ဟု ဆိုသည္။ ဤအတိုင္းအတာသည္ ေကာင္းသလား ဆိုးသလား ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
ရွင္တို႔ မ်ိဳးရိုးထဲမွာ ႏွလံုးေရာဂါ ဖိစီးခံရသူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလျဖတ္ခံရသူ ရွိဖူးသလား-ဆရာဝန္ကေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ ေသဆံုးရပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပေသာအခါ ဆရာဝန္မသည္ စိတ္ပူသြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေသြးကို စစ္ေဆးရန္ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ပါသည္။

ရွင့္ေသြးထဲမွာ ကိုလက္စထေရာ (အဆီဓာတ္တမ်ိဳး) ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ၾကည့္ရမယ္။
ရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္ရွိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ဆီ တေခါက္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေသြးစစ္မႈအေျဖက ဆိုးဝါးေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲရွိ ကိုလက္စထေရာမွာ တလီတာတြင္ ၉-ဒသမ ၃-မီလီဂရမ္ရွိသည္ဆို၏။ (ပံုမွန္မွာ ၅-ဒသမ ၂-မီလီဂရမ္ႏႈန္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိရသည္။) ကိုလက္စထေရာက ဤမွ်ျမင့္မားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေသြးခ်ိန္ကလည္း တက္ေနရာ ေလျဖတ္မွာ၊ သို႔မဟုတ္-ႏွလံုးေရာဂါဖိစီးမွာ စိုးရိမ္ရသည့္ အေျခအေနျဖစ္ေနသည္။

ဆရာဝန္က ေျပာသည္။
ရွင့္ေသြးခ်ိန္ႏႈန္းနဲ႔ ကိုလက္စထေရာ က်ဆင္းေအာင္ ေဆးဝါးနဲ႔ ကုသမယ္ဆိုရင္ ကုသႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဆးေတြက တႀကိမ္ေသာက္ျပီးရင္ အျမဲတမ္း ဆက္ေသာက္ေနရလိမ့္မယ္။
တျခားနည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလားဟု ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းမိသည္။
အင္း-ရွင့္အေနနဲ႔ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆးဝါးမစားသံုးဘဲ ကုသႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားျပီး ဆင္ျခင္စားေသာက္ေနထိုင္မွ ျဖစ္မွာ။

မိမိဘာသာ ထိန္းသိမ္းျပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနႏိုင္ပါ့မလားဟူေသာ သံသယျဖင့္ ဆရာဝန္မက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ေျပာျပပါသည္။ အရက္ကို အခုေသာက္ေနတာထက္ အမ်ားႀကီးေလွ်ာ့ေသာက္ရမယ္၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့ေအာင္လုပ္ရမယ္၊ အသားမစားဘဲ ငါးကိုသာ စားရမယ္။
မိမိ၏ကိုယ္ခႏၶာကို မိမိဘာသာ ထိန္းထားႏိုင္ေၾကာင္း အစြမ္းအစျပလိုက္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ဆရာဝန္မ ေပးလိုက္ေသာ အစားအစာ စာရင္းကိုယူျပီး ေဆးခန္းမွထြက္လာခဲ့သည္။ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟုလည္း သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္မိ ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္၍ အစားအစာ စာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္မူ ကၽြန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ပဲ့ေၾကြကုန္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ဆားကို လံုးဝျဖတ္လိုက္ရပါမည္။ အဆီရႊမ္းေသာ အစားအစာမ်ားကိုလည္း စား၍မျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ရမည့္ အစားအစာစာရင္းမွာ အလြန္ရွည္လ်ားပါသည္။ အာလူးကင္ မစားရပါ။ ညစာမစားမီ အရက္ႏွင့္ ျမည္းရေလ့ရွိေသာ အာလူးေၾကာ္ မစားရေတာ့ပါ။ ညစာမစားမီ အရက္ မေသာက္ရေတာ့ပါ။ ဝက္အူေခ်ာင္းတို႔၊ ေထာပတ္တို႔လည္း မစားရေတာ့ပါ။ ထမင္းစားျပီး အခ်ိဳတည္းျခင္းလည္း ေရွာင္ရပါေတာ့မည္။ ေခ်ာကလက္တို႔၊ ဒိန္ခဲတို႔ကိုလည္း မစားရေတာ့ပါ။ နံနက္ေစာေစာအျဖစ္ စားေလ့ရွိေသာ သၾကားပါသည့္မႈန္႔မ်ားကိုလည္း မစားရေတာ့ပါ။

ဤသို႔ အစားေရွာင္လိုက္ရ၍ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွာ ေသြးဆုတ္သကဲ့သို႔ အေရာင္ေဖ်ာ့သြားပါသည္။ ထို႔ျပင္ အသားလည္း မစားရ၊ ၾကက္ဥကိုလည္း မစားရေတာ့ဘဲ မလိုင္ႏုတ္ထားသည့္ ႏို႔ကိုသာ ေသာက္ရပါသည္။ ထိုထက္ပို၍ ဆိုးသည္မွာ ရက္သတၱ တပတ္လွ်င္ အရက္ ယူနစ္ ၂၁-ထက္ပိုျပီး မေသာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုႏႈန္းအရ တေန႔လွ်င္ ဝိုင္ပုလင္း တဝက္ထိသာ ေသာက္ခြင့္ရပါသည္။ ထိုထက္ တငံုမွ်ပို၍ မေသာက္ရပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဟု မိမိကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိသည္။ အစားေရွာင္မည့္အစား ေဆးေသာက္ရတာကမွ ပိုေကာင္းေလမလား၊ ထိုိသု႔ိစဥ္းစားစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ အသက္တိုရသည့္အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားက အၾကံေကာင္း၊ ဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ေပးၾကပါသည္။ ကဖိန္းဓာတ္ လြန္ကဲလွ်င္ ေသြးတိုးႏႈန္းကို ခ်ႏိုင္မည္မဟုတ္၍ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီကို ျဖတ္လိုက္ပါဟု ဆိုၾကသည္။ အားကစားရံုမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေလ့က်င့္ပါဟုလည္း အၾကံေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ အားကစားရံု၊ အားကစားကြင္းတြင္ တႀကိမ္တခါမွ် ေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိပါ။ မိတ္ေဆြတို႔၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီကိုမူ လံုးဝျဖတ္လိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ေန႔လယ္စာကို အထူးတလည္ စားေသာက္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ယခု ထိုေန႔လည္စာကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္မစားပါ။ စားပံုစားနည္း ေျပာင္းလိုက္ရပါသည္။ အမဲသား၊ သိုးသား၊ အသားကင္ လံုဝမစားေတာ့ဘဲ ၾကက္သားမွ်သာ စားရပါသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ႏွင့္ ေရာေႏွာျပဳတ္ထားေသာ အာလူးျပဳတ္ကိုသာစားျပီး သစ္သီး၊ ဘိလပ္ရည္တို႔ျဖင့္ လက္စသတ္ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ နံနက္ေစာေစာမွာလည္း ကဖိန္းဓာတ္ထုတ္ထားေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္ ပင္လယ္ငါးျပဳတ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔လယ္စာကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္နီတို႔ႏွင့္ သုပ္ထားေသာ ငါးေသာတၱာသုပ္ကိုသာ စားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ အျပင္ထြက္ျပီး ဆိုင္က အစားအေသာက္တို႔ကို စားေသာက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ပီစာေခၚ အီတလီမုန္႔ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒိန္ခဲပါေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

အစားအေသာက္ ေျပာင္းလဲေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေနသားက်လာပါသည္။ ဆူရွီေခၚ ဂ်ပန္ငါးစိမ္းထမင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ခံတြင္းေတြ႔လာပါသည္။ ဂ်ံဳမုန္႔ညက္ျဖင့္လုပ္ေသာ အီတလီမုန္႔ကိုလည္း အဝအျပဲ စားႏိုင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမုန္႔ႏွင့္ ေရာေႏွာစားသည့္ ငရုတ္ဆီအမ်ိဳးအစားကိုမူ သတိထားရပါသည္။ ၾကက္ဥႏွင့္ အဆီကို ေရွာင္ရေသာ္လည္း လက္သုပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလဲစားေသာက္တတ္ပါျပီ။ ကဖိန္းဓာတ္ ထုတ္ပယ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ကိုလည္း ႏွစ္သက္စြဲလမ္းလာပါျပီ။

အရက္ေသာက္သည့္အေလ့ကို ေျပာင္းလဲရသည္မွာ ပိုမိုခက္ခဲေနပါသည္။ တေန႔လွ်င္ ဝိုင္ႏွစ္ခြက္ႏွင့္ ေက်နပ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မလြယ္လွပါ။ ေသာက္မိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က မရပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ရင္ဘတ္ေအာင့္သည့္ဒဏ္ကို ႏွစ္ပတ္ေလာက္ခံစားရျပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖတခုေတြ႔လာပါသည္။ ေန႔တိုင္းမေသာက္ဘဲ တပတ္လွ်င္ သံုးရက္သာေသာက္သည့္ နည္းလမ္းျဖစ္ပါသည္။ ေသာက္ရာ၌လည္း အရက္ျပင္း မေသာက္ဘဲ ဝိုင္ကုိသာ ေသာက္ပါသည္။ အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ျပီး ေျခာက္လအၾကာတြင္ ေနာက္တႀကိမ္ ေသြးခ်ိန္ၾကည့္ပါသည္။ ၁၆၀-၉၂-ရွိပါသည္။ သိပ္ေတာ့မႏွိပ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ယခင္ကထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာပါသည္။

ရပ္ကြက္တြင္းရွိ စာၾကည့္တိုက္သို႔သြားျပီး ေသြးတိုးအေၾကာင္း မိမိဘာသာေလ့လာမိပါသည္။ ေသြးခ်ိန္ရာ၌ ဆရာဝန္တို႔က နံပါတ္ႏွစ္ခု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ပထမနံပါတ္မွာ ႏွလံုးႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္သည္။ ႏွလံုးမွ ေသြးလႊတ္စဥ္ တိုင္းတာေသာ ေသြးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေပၚေသြးဟု ေခၚသည္။
ေနာက္နံပါတ္မွာ ႏွလံုး၏ ပင္မအခန္း အနားယူေနစဥ္ ႏွလံုးခုန္မႈ တႀကိမ္ႏွင့္တႀကိမ္အၾကား တိုင္းတာေသာ ေသြးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ေသြးဟု ေခၚသည္။

က်န္းမာေသာ လူႀကီးတဦး၏ ပ်မ္းမွ် အေပၚေသြးခ်ိန္မွာ ၁၂၀-ျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္အေလ်ာက္ ပိုမိုတက္လာႏိုင္သည္။
ပ်မ္းမွ် ေအာက္ေသြးခ်ိန္မွာ ၈၀-ျဖစ္သည္။ အေပၚေသြး ၁၄၀၊ သို႔မဟုတ္ ေအာက္ေသြး ၉၀-ထက္မနည္း ရွိလွ်င္ ေသြးတိုးသည္ဟု သတ္မွတ္သည္။ ေသြးတိုးရွိက ေသြးလႊတ္ေၾကာမ်ား ပ်က္စီးႏိုင္သည္။ ႏွလံုး သို႔မဟုတ္-ေက်ာက္ကပ္ ပ်က္စီးႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္- ေလျဖတ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၆၀-၉၂ ဟူေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ေသြးခ်ိန္မွာ ဆိုးဝါးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ထပ္ ၆-လၾကာေသာအခါ ေနာက္တႀကိမ္ ေသြးစစ္ေဆးမႈလုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲရွိ ကိုလက္စထေရာမွာ က်သြားပါျပီ။ သို႔ေသာ္ ၇-ဒသမ ၈-ရွိေနဆဲျဖစ္၍ ျမင့္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္သည့္နည္းလမ္းကို လက္လႊတ္၍မျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေသြးခ်ိန္ကမူ ၁၃၀-၈၀-သို႔ က်ဆင္းသြားပါျပီ။ ဝမ္းသာစရာ အလြန္ေကာင္းပါသည္။

ေနာက္ထပ္ ၆-လၾကာေသာအခါ ေနာက္တႀကိမ္ ေသြးစစ္၊ ေသြးတိုင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲရွိ ကိုလက္စထေရာသည္ ၇-ဒသမ ၃-ျဖစ္သြားပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကိုလက္စထေရာတြင္ ပ်စ္ခဲမႈေလ်ာ့နည္းကာ အားေပ်ာ့လာသည္ကုိလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၅၅-ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါ (အစားအေသာက္ စတင္ဆင္ျခင္သည္မွ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ)တြင္မူ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲရွိ ကိုလက္စထေရာသည္ ပံုမွန္အေနအထား ျဖစ္သြားပါျပီ။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မွာ ၇၀-ကီလိုသို႕ က်ဆင္းသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေသြးခ်ိန္ကမူ ၁၃၀-၈၀ ျဖစ္ဆဲပင္။ သူနာျပဳဆရာမကို ဖက္ယမ္းနမ္းရႈံ႔ခ်င္စိတ္ေပါက္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာသြားမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ပိုမိုက်န္းမာလာပါသလား။ အို-တကယ္ကို က်န္းမာလာပါသည္။
အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရတာႏွင့္ ထိုက္တန္ပါသလား။ သိပ္ကို ထိုက္တန္ပါသည္။
စြန္႔လႊတ္ရမႈေတြ ရွိပါသလား၊ ရွိပါသည္။ ရာေထာင္မက ရွိပါသည္။
ေဆာ္လမြန္ ငါးေတ၊ြ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြ၊ အငန္ပါေသာ မုန္႔ပဲသေရစာေတြ။ အစားအစာေတြကို ဆက္လက္ဆင္ျခင္သြားႏိုင္ပါမည္ေလာဟု ေမးစရာရွိပါသည္။ ဆက္လက္ဆင္ျခင္သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္နည္းတူ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ သခ်ႋဳင္းဂူထဲသို႔ မေရာက္ခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ဖခင္ကို ေန႔စဥ္လြမ္းဆြတ္ေနရပါသည္။ ဖခင္ေသဆံုးစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ့္သားႏွင့္သမီးတို႔အား မခံစားေစခ်င္ပါ။ ထိုသို႔ မခံစားရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားရက်ိဳး နပ္ပါျပီ။

( အဆီခ်သူတို႔ ေရွာင္ရန္၊ ေဆာင္ရန္)
(ပိုမိုစားပါ)
သစ္သီးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား၊ ထမင္း၊ လက္သုပ္၊ အားလူးျပဳတ္၊ အာလူးမီးဖုတ္၊ ငါး၊ ဂ်ံဳမႈန္႔ညက္မုန္႔၊ ၾကက္သား၊ အဆီနည္းေသာ ယို-စသည္၊ မလိုင္ႏုတ္ထားေသာ ႏို္႔။

(ေရွာင္ပါ)
အငန္၊ စည္သြပ္အစာမ်ား၊ ၾကက္ေၾကာ္၊ အူစံုအသည္းစံု၊(ဝမ္းတြင္းသား)၊ အုန္းႏို္႔၊ ေျမပဲ၊ အာလူးေၾကာ္၊ အာလူးေတာင့္ေၾကာ္၊ ကင္ထားေသာအာလူး၊ ဟမ္ဘာဂါ၊ ေထာပတ္၊ မခမ္း၊ ကိတ္မုန္မ်ား၊ ေခ်ာကလက္၊ အသား၊မလိုင္မႏုတ္ရေသးေသာ ႏို္႔၊ ေရခဲမုန္႔။

ေမာင္နီေအာင္
Ref; I Conquener Chollesterol So Can You by Geoffery Wansell. R/D April, 2002.
(ျမဝတီမဂၢဇင္း ၂၀၀၃-ခု ဧျပီလ)

No comments: